یک روزی فکر می‌کردم نمی‌شود بین بعضی چیز ها و آدم‌ها جمع زد. نشدنی‌ست. غافل از اینکه جمع، مثل رادیکال و نامعادله نیست که استثناء داشته باشد و بعضی اعداد و ارقام در آن ها نگنجد. هرررر چیزی را می‌توان با دیگری جمع کرد، چون او خدای ناممکن هاست در حالی که ما به ممکن ها فکر می‌کنیم.
قبل‌تر ها فکر می‌کردم چقدر بلاگستان خلوت است، نهایتا ستاره‌ی ۱-۲ نفر روشن می‌شود و ناراحت بودم که چرا ملت نمی‌نویسند؟ این چند روز که کمتر توانستم بیایم (کمتر یعنی روزی یکی دوبار، وگرنه من همیشه روزی چندین بار به اینجا سر می‌زدم) دیدم نه آنطور ها هم که فکر می‌کردم نیست :) همین الان که فقط یک روز است به اینجا نیامده‌ام، ۸ ستاره‌ی روشن آن بالا دارم که ان شاء الله خواهم خواند :) نههههه خوشمان آمد، پرچم وبلاگ نویسی را خوب بالا نگه داشته اید :)
*عنوان مرا یاد مجری‌های روی مخ و پر انرژی رادیو میندازد!
به به، امروز سالگرد آقای مشیری ست. البته به به ندارد ولی همین‌که امروز به نام آقای مشیری زده شده خوب است. البته امروز، روزِ آقای مشیری هم نیست و به نام ایشان زده نشده. اصلا چنین روزی به عنوان «یادبود آقای مشیری» نداریم، ولی من خودم امروز را به نام ایشان منسوب کرده‌ام، چون خیلی شعر هایش را دوست دارم. از همان شعر کوچه و قسمت «یادم آید تو به من گفتی از این عشق حذر کن! لحظه‌ای چند بر این آب نظر کن ... [و یکسری حرف های دیگر و بعد طرف مقابل می‌گوید:] حذر از عشق؟ ندانم! سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم! نتوانم!» بگیرید تا شعر چراغ سبز چشم تو و قسمتِ «من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه؟ چه مرد با دل من آن نگاه شیرین، آه! مدام پیش نگاهی، مدام پیش نگاه! کدام نشئه دویده ست از تو در تن من؟ که ذره‌های وجودم تو را که می‌بینند، به رقص می آیند، سرود می‌خوانند!» و قسمت های دیگرش.
هر چند می‌دانم اینها در زندگی واقعی کاربردی ندارد، یعنی خوب است و شیرین و خیال انگیز، ولی مگر می‌توان کسی را داشت که از موج هر تبسمش بسان قایق سرگشته روی گرداب بود؟ می‌توان کسی را دوست داشت اما لیلی و مجنون بودن مال افسانه ها و قصه هاست. فراموش نکنید که ما دست آخر در یک قبر کوچک قرار می‌گیریم که خودمانیم و خودمان و خدای خودمان! فلذا عشق شعر سعدی و مشیری و منزوی و غیره زیبا و در عین حال بسیار غیرواقعی ست. تنها راه تجربه‌اش در همان عالم شعر است که با تشکر از آقای مشیری، به خوبی برای من تداعی شده.
فلذا ۳ ابان، روز یادبود آقای مشیری و عشق های خیالی مبارک.
متأسفانه اولین نقطه‌ای که اضطراب در بدنم هدف می‌گیرد اشتها و وزنم است. خیلی هم ناخودآگاه است یعنی یکهو به خودم می‌آیم می‌بینم لاغر شدم. شاید فکر کنید خیلی خوب است و توفیق اجباری ست ولی باید بگویم از چاق شدن بدتر است. خانم آل در تشخیص وزن و اینها خیلی دقیق است. مثلا یک کیلو لاغر شده باشی یکهو می‌گوید لاغر شدیاااا! بعد هم دعوایم می‌کند و اینطوری نسخه می‌پیچد: هر روز آب گوشت بخور، هر روز کله پاچه بخور، هر روز برای خودت خوراک قارچ و پنیر درست کن و بخور :) البته می‌خواستم بگویم اگر شما آن قسمت از بار پیش دانشگاهی که روی دوش بنده ست را بر می‌دارید، ما برویم خوراک قارچ و پنیرمان را درست کنیم شاید کمی تپل شدیم.
دل قوی دار که بنیاد بقا محکم از اوست.