۱۳۴۵

خیلی دلم میخواهد حرف بزنم، داد بزنم، کلمات را تند تند پشت هم ردیف کنم ولی نمی شود. کلمه ای پیدا نمی کنم. ذهنم میخواهد از مردم مظلوم - واقعا مظلوم - خوزستان بگوید، از کم آبی بگوید، از روند کند واکسیناسیون و مدیریت افتضاح! افتضاح! افتضاح! بگوید، از لباس های بد رنگ بانوان در المپیک و ترکیب مزخرفشان با کت شلوار های سرمه ای آقایان، از تعطیلی ۶ روزه تهران و در خانه ماندنمان بگوید، از رسانه ی ملی که هیچ اعتمادی به آن نیست، از رسانه ی خارجی که مصداق جمله ی «هیچ گربه ای برای رضای خدا موش نمی گیره» ست، از خودم، مدرسه رفتن، دلم می خواست از همه اینها بگویم اما یک چیزی این وسط می لنگید. هنوز هم می لنگد.

نشدن ها.

هر چه می خواستم بنویسم را نورا قشنگ تر نوشت. سلام بر ناممکن های شیرینی که در مغزم رژه می روند و تو نمی فهمی.

گوشفیل باشم، دوغ می شوی؟

ما مثل دوغ و گوشفیل بودیم. به نظر نمی آمد کنار هم زیبا باشیم ولی شدیم! به حرف مردم توجه نکن و کنارم بمان، یار همیشگی من.

* من تا به حال دوغ و گوشفیل نخورده ام و بنا را بر اعتماد به عزیزان اصفهانی گذاشتم. لطفا من را سربلند کنید :]

* محبوبم خواهشم از شما این است که بگذارید من گوشفیل باشم و شما دوغ. چون من خیلی شیرینم، به دل همه می شینم و شما خیلی بامزه اید و نمک در شما فراوان است.

ولی من با همان footsal راحت ترم

در saved massage های تلگرامم با خنده نوشتم: چطور می توانم به کسی که در بیوی اینستاگرامش نوشته futsal player اعتماد کنم و او را همسر بنامم؟ این فرد حتی املای درست کلمه فوتسال را هم بلد نیست! درست است که محتوای این حرف شوخی ست ولی کمی جدیت نیز در آن یافت می شود.

امشب یک لحظه گفتم بروم کلمه فوتسال را به انگلیسی سرچ کنم که دیدم واقعا اُف بر من! املای درست کلمه واقعا همین futsal است! اینجا دو بحث مهم پیش می آید:

۱- قضاوت زودهنگام من که به شدت از آن شرمسارم و بار دیگر ایمان آوردم که اونلی گاد کن جاج و از همین تریبون مراتب عذرخواهی ام را به همه ی فوتسال پلیر های کشور عزیز و چهارفصل مان ایران ابراز می دارم؛

۲- انگلیسی ها چرااااا باید foot را fut بنویسند؟ نه واقعا چرا؟

حماسه آفرینی های خانم سایه در امتحانات ترم 6

امروز پایین ترین نمره در تمام سالهای تحصیلم - از اول دبستان تا به حال - را گرفتم. و اصلا هم از این بابت نگران نیستم. نمره هیچ وقت چیزی نیست که بخواهم بابتش خودم را ناراحت کنم. مخصوصا که در بستر بیماری و به طور افقی توانستم فقط تست ها را هر جوری بود جواب بدهم. اگر همه نمره هایم 19-20 باشد، بعدا با چه رویی بخواهم برای بچه هایم - اگر بچه ای اصلا داشته باشم - از خاطرات دانشگاه تعریف کنم؟ وقتی همه نمره هایم 19-20 باشد چطور سرم را بالا بگیرم بگویم مامان جان زندگی به این نمره ها نیست؟ نه جدا؟

فلذا فندقِ مامان! زندگی کن، به نمره هایت بخند، اگر دیدی کلاسی دارد وقتت را می گیرد با شجاعت در آن کلاس شرکت نکن، برو دنبال چیز هایی که دوست داری، سفر کن، بگرد، دنیا را ببین، با آدم ها هم کلام شو، مبادا دغدغه ات نمره و رتبه و این ظاهر بینی ها باشد! مبادا بخاطر حرف آدم هایی که هر روز یک چیز می گویند خودت را اذیت کنی! زندگی کن میوه ی دلم. زندگی کن! (ولی اسراف نکن!)

سلام زندگی!

تمام رااااه مرکز بهداشت تا خانه - که یک کوچه فاصله بود البته - را  خوشحال و شاد و خندان طی کردم و در حالی که جلوی حرکات موزون ناشناخته ام را می‌گرفتم زیر لب میگفتم: «یس، یسسسس، یسسسسسسس» چون خانم دکتر گفته بود مشکلی نیست و می توانم هر جا که بخواهم بروم! سلام مدرسه! سلام سپیدار! سلام تهران کثیف! از اینکه بار دیگر مرا در کنارتان پذیرا خواهید بود، خوشحال نیستید؟ هم‌اینک اجازه یافتم نعمت وجود خودم را بر شما ارزانی بدارم! چه چیزی بهتر از این :))) تبریک به من، تبریک به تو، تبریک به همه.

*قرنطینه واقعا کلافه ام کرده بود. لعنت بر باعث و بانی هرج و مرج و آشفتگی و مدیریت غلط و واکسیناسیون کند.

کودکان کار مجازی

اولین بار با واژه «حقوق کودکان» در استوری یکی از دوستانم آشنا شدم. بعد کمی پیگیری کردم، سرچ کردم و دو سه نفر فعال در این حوزه را شناختم که الان یکی از این افراد پیجش را به کل دی اکتیو کرده و خبری از او نیست و دلیلش هم برای من قابل حدس است. احتمالا شکایات متعدد پدر و مادران #کودکان_کار_مجازی! باعث شده پیج های متعددی بسته شوند. لطفا حتی اگر والد نیستید، پیج خانم غزاله دلفانی و پست های متعددشان در مورد حقوق کودکان را ببینید. چه بسیار از مراجعین یک روانشناس که بخش زیادی از مشکلاتشان ناشی از ناآگاهی والدینشان بوده. اگر روزی بخواهم تولید محتوا کنم و فعال مجازی شوم که هیچ وقت نمی شوم و نمی توانم که بشوم، یکی از گزینه های جدی ام این موضوع خواهد بود!

*معرفی پیج خانم دلفانی، به معنای رد یا تایید بقیه محتوا های پیج ایشان توسط من نیست. [لطفا خبرنگارا مزاحم نشن ایش]

کپی کاران به بهشت نمی روند

یک نفر برایم پیام گذاشت که من دارم از محتوای کانال شما بدون ذکر منبع استفاده می کنم. خواستم در جریان باشید! واقعا ممنونم دوست عزیز که انقدر به فکر منی :] خواهش می کنم مراعات این سایه ی پیر و مریض و بدون حس بویایی و چشایی را بکن. من طاقت این حجم از صداقت را ندارم.

حالا جدای از اینها، کدام محتوا دقیقا؟ هر کسی نداند فکر می کند آنجا دارم مقالاتی درباره نقد هایدگر بر مبدا و موضوع پدیدار شناسی استعلایی منتشر می کنم! [معلوم بود عنوان مقاله را سرچ کرده ام؟ :)))] دو تا جوک زولبیایی - اونلی لجندز آندرستند - که این حرف ها را ندارد خواهرم!

جملات فاز سنگین خانم سایه

امیدوارم در زندگی تان، هیچ وقت احساس نکنید «خبریه!» وقتی در واقعیت خبری نیست.. بعد از عاقبت بخیری همیشه برای دیگران اینگونه دعا کنید. *پخش آهنگ سوسماز و سیاه و سفید شدن صفحه*

اینم شانس مایه

سخت است در این عصر دم دستی ها

عاشق بشوی مثل دهه شصتی ها !