پناه

امروز پایین ترین نمره در تمام سالهای تحصیلم - از اول دبستان تا به حال - را گرفتم. و اصلا هم از این بابت نگران نیستم. نمره هیچ وقت چیزی نیست که بخواهم بابتش خودم را ناراحت کنم. مخصوصا که در بستر بیماری و به طور افقی توانستم فقط تست ها را هر جوری بود جواب بدهم. اگر همه نمره هایم 19-20 باشد، بعدا با چه رویی بخواهم برای بچه هایم - اگر بچه ای اصلا داشته باشم - از خاطرات دانشگاه تعریف کنم؟ وقتی همه نمره هایم 19-20 باشد چطور سرم را بالا بگیرم بگویم مامان جان زندگی به این نمره ها نیست؟ نه جدا؟

فلذا فندقِ مامان! زندگی کن، به نمره هایت بخند، اگر دیدی کلاسی دارد وقتت را می گیرد با شجاعت در آن کلاس شرکت نکن، برو دنبال چیز هایی که دوست داری، سفر کن، بگرد، دنیا را ببین، با آدم ها هم کلام شو، مبادا دغدغه ات نمره و رتبه و این ظاهر بینی ها باشد! مبادا بخاطر حرف آدم هایی که هر روز یک چیز می گویند خودت را اذیت کنی! زندگی کن میوه ی دلم. زندگی کن! (ولی اسراف نکن!)