سه چیز مرا در رابطه با همسر آینده‌ام می‌ترساند:
1. اگر نتوانم آدرس وبلاگم را به او بدهم چه؟ یا اگر حوصله ی خواندن نوشته هایم را نداشته باشد، چه کار کنم؟
2. اگر حرف هم را نفهمیم چه؟ منظورم از فهمیدن، همان جنس فهمیدنی ست که وقتی با سپیدار حرف می‌زنم می‌گویم "وای دقییییقا می‌فهمم چی میگی!!" نه لزوما متوجه شدن.
3. اگر نتوانم در هیچ زمینه ای تحسینش کنم چی؟ خیلی ترسناک است.
ته دلم با چشم غیر مسلح نه - ولی با چشم مسلح، کمی دلشوره و بی قراری دیده می‌شود. ناچیز است ولی دیده می‌شود. ولی خب آقای سیستانی معتقدند ملاک، رؤیت آنها با چشم عادی و بدون دوربین است. فلذا اهمیتی نمی‌دهم.
سالن مطالعه کتابخانه مرکزی دانشگاه جای بامزه ای‌ست. یک نفر تخته شاسی جلوی رویس دارد اسکیس می‌زند، یک نفر انواع کتاب های قانون را روی میزش دارد، یک نفر دارد زبان می‌خواند، یک نفر از ویدیوی یوتیوب نوت برداری می‌کند، یکی کتاب لیلی و مجنون در دست یادداشت بر می‌دارد، کلا حضور خلوت انس است و دوستان جمعند! جای من آن ته ته است. در حین رد شدن از میز بقیه سعی می‌کنم از روی کتاب های روی میزشان رشته شان را حدس بزنم. مثلا امروز دو دانشجوی حقوق، یک ادبیاتی و یک گرافیست را شناسایی کردم. یکی از بچه های علوم تربیتی خودمان را هم دیدم. امیدوارم فردا پس فردا آدم های بیشتری را شناسایی کنم.
بله، ساعت یک شب دلِ آدم یک جوری می‌شود، می‌گیرد تنگ می‌شود یا یک چیزی شبیه به این، ولی تا به حال حوالی غروب و وقت اذان مغرب در دانشگاه خیلی ساکت و خلوت با چراغ های خاموش مسجد، نماز خوانده اید؟
هیچ وقت فکر نمی‌کردم بگویم خنده های کسی قشنگ است. ولی امروز در دلم گفتم و بعد ادامه دادم: «خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت، قهر نه! دوری تو قلب مرا بی گله کشت، موج موهای بلند تو فلان». ببینید کی بوده و چطور خندیده که من حس کردم خنده هایش مرا از این فاصله کشت! پناه بر خدا :)))
چقدر دیروز و امروز دختر قوی ای بودم. به به. به خودم مفتخرم.
Unpopular opinion:
زخم کاری همچین هم سریال خوبی نبود، داستانش برای من جذاب نبود و فقط از تعریف های خانواده پیگیری می‌کردم. قتل و روابط و دزدی. دوستش نداشتم.
وسط همه این بدو بدو ها، خلاصه حرف های امروزم را می‌توانم در دو شعر خلاصه کنم:
۱. تا عقل داشتم نگرفتم طریق عشق / جایی دلم برفت که حیران شود عقول! و ۲. فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست بابا!
ذکر امشب صد مرتبه «اول دنده خلاص، بعد پا روی کلاچ/کالج/کلاژ تا ته، بعد پا روی ترمز تا ته، بعد استارت، بعد بردن دنده روی یک، بعد پا از روی ترمز برداشته و حرکت»