و تو انقدر عجیب و متفاوت بودی که مرا از دنیای خودم دور کردی. و من چقدر در دنیای جدیدی که دارم خوشحال ترم! من در این دنیای جدید، شجاع تر و بی باک ترم. ساده تر، راحت‌تر، پر جنب و جوش تر، خندان تر! من باید چون تویی را در زندگی ام می دیدم. حتی شده از دوردست ها، ولی باید می دیدم. این حقیقت محض زندگی من است که فارغ از این کلمات ذهنی ست، اما مجبورم آن را به زبان استعاره ها و مرجع ضمیر های مبهم بنویسم.
گفته بودم، من یک دانش آموز با معلولیت جسمی دارم. از همان جلسه ی اول هم در جریان این موضوع بودم ولی تمام کلاس های دهم من پارسال مجازی بود و خب طبیعتا او تصوری نداشت که من مطلعم. او دانش آموز بسیااار فعال و مسئولیت پذیری بود که واقعا در حد خودش تلاش می کرد. امروز پیام داد و این مکالمه را با هم داشتیم، قلب من ذوب شد، بخار شد، تصعید شد و دوباره به سینه ام بازگشت.
بزرگواری که امشب کمر به قتل پست 1375 بستید و ویو اش را کلی بالا بردید! این پست به دلیلی رمز دار شده و حتی رمزش را خودم هم باید دوباره نگاه کنم! فلذا بیخیال این پست شوید چون محتوایش غیرقابل انتشار است و در صورت انتشار، اصلا اتفاقات خوبی نخواهد افتاد. به فرض هم رمزش را یافتید، مگر فرد مورد نظر بنده را می شناسید؟ اصلا این پست 1395 مال شما! کسی چه می داند؟ شاید متولد 1395 باشید.
درست لحظه ای که تو باید بری، اسیر یه احساس مبهم شدیم، ببین بعد یک عمر پرپر زدن ... چه جای بدی عاشق هم شدیم!»
محبوبم!
باور کنید چنان خسته ام که اگر اسلام دست و پای مرا نبسته بود، برای یافتن شما در تمام شهر آگهی می دادم، در اینستاگرام استوری و پست می کردم و به یابنده تان مژدگانی می دادم. مشخصات شما را روی آگهی درج می کردم و مطمئنم شما به محض دیدنش می فهمیدید که منظورم شمایید. نه من پری دخت کتاب حامد عسگری ام، نه شما سید محمودِ رفته به بلاد خارجه برای خواندن درس طبابت. من سایه ای در جست و جوی خویشم، و امیدوارم شما هم خویشی باشید در جستجوی سایه و بالاخره یکی از ما به مراد دل خویش برسد!
وای یک چیز جالبی به خاطر آمد :) یکبار یک بزرگواری در جلسه در مورد امور منزل از من سوال کردند، من هم کلی نظریات و فلسفه هایم را درباره کار های خانه داری گفتم ولی آخرش اضافه کردم که ظرف شستن را خیلی دوست ندارم! ایشان نیز خیلی جدی - خیلی جدی! - فرمودند:« اشکالی نداره! مثه این خوابگاهیا، سفره یه بار مصرف می کشیم روی بشقابامون، غذا رو خوردیم فقط سفره رو جمع می کنیم دیگه لازم نیست شما ظرفی بشورید» :))))))) و شاید باورتان نشود این ایده ی خنده دار و شیطانی هر از چند گاهی در مغز من رژه می رود ولی بعد شیطان را لعنت می کنم و به سینک ظرفشویی سلام نظامی می دهم :))