پناه

و تو انقدر عجیب و متفاوت بودی که مرا از دنیای خودم دور کردی. و من چقدر در دنیای جدیدی که دارم خوشحال ترم! من در این دنیای جدید، شجاع تر و بی باک ترم. ساده تر، راحت‌تر، پر جنب و جوش تر، خندان تر! من باید چون تویی را در زندگی ام می دیدم. حتی شده از دوردست ها، ولی باید می دیدم. این حقیقت محض زندگی من است که فارغ از این کلمات ذهنی ست، اما مجبورم آن را به زبان استعاره ها و مرجع ضمیر های مبهم بنویسم.