من تا به حال برای کسی نجنگیده ام. جنگ به معنای واقعی. راستش را بگویم قبل تر ها از جنگیدن می ترسیدم. از اینکه عواقب پیش بینی نشده تصمیماتم را بپذیرم می ترسیدم. الان فرصتی پیش نیامده که بخواهم زرهم را بر دارم و وارد میدان جنگ شوم، اما می دانم که دیگر بلدم چطوری شمشیر بکشم و چطوری ضربه بزنم. حداقلش این است که من درس های تئوری جنگیدن را گذرانده ام. و فقط مانده واحد های عملی، که نمی دانم کِی، کجا و چقدر سخت پیش خواهند آمد ...
تو بگو زیبای من! از کسی درباره ویژگی های خوب دوستانش می پرسم و جواب می دهد: اکثرشان خردادی اند! ، آیا من میتوانم به این آدم تکیه کنم و زندگی آینده ام را دستش بسپرم؟ بهتر بگویم، من میگذارم او پدر تو باشد؟ هرگز! هرگز!
اگر سکوت می کنم، فکر نکن که دیگر نیستم. سکوت من، هر دفعه با هجوم تو رو به رو می شود. هوای آفتابی من، هر دفعه بخاطر تو طوفانی ست و ذهن آرام من، ناگاه پر از تشویشِ تو می شود. من این چنین درگیر تو ام. با من غریبگی نکن.
پی.اس: بعضی از مفاهیم را از یک ویدیو در اینستاگرام وام گرفته ام.
[به بهانه‌ی عید قربان و به بهانه پستی که برای نشانی نوشتم و به بهانه ی این پست از وبلاگ قبلیم و به بهانه گذشت ۱۴ قسمت از گوش دادن تنها مسیر]
گاهی دنیا ما را مجبور می کند که از دوست داشتنی هایمان بگذریم، گاهی عزیزمان را از ما می گیرد، گاهی فرصتی که خیلی وقت بود به دنبالش بودیم را از دستمان در می آورد و گاهی اتفاقات خوش را بر هم می زند.
کنار آمدن با این تلخی ها و نرسیدن به همه خواسته هایمان، تنها چیزی ست که ما را بزرگ می کند و ارزشمان را بالاتر می برد.
اما گاهی دنیا ما را مجبور به کاری نمی کند، گاهی به زور عزیزمان را از ما نمی گیرد یا فرصت های مان را بر هم نمی زند، عوضش ما را بین دو انتخاب، مختار می‌کند! و ارزش چیز تلخ را «انتخاب کردن» چقدر بیشتر از «کنار آمدن» با آن است!
گاهی به این فکر می کنم که اگر خدا خودش حضرت اسماعیل را از حضرت ابراهیم می گرفت، اصلا عید قربانی وجود نداشت! حضرت ابراهیم مختار بود که بین فرزندش - پاره ی تنش ، و قربانی دادن در راه خدا انتخاب کند و حضرت اسماعیل مختار بود که به فرمان خدا گوش کند یا نه. و چه سخت انتخابی!
ای صاحب زمین و زمان! ما مثل حضرت ابراهیم نمی توانیم این چنین با یقین و با لذت در راه خدا قربانی دهیم! ما حتی گاهی در قربانی کردن خواب لذت بخش صبح برای نماز مانده ایم ... اما شما دستمان را بگیرید ... دستمان را بگیرید که بتوانیم آنقدر بزرگ شویم که با شوق همه چیزمان را در راه شما قربانی کنیم و در راه شما قدم برداریم ... و چه رستگاری بزرگی!
صلاح کار کجا و من خراب کجا؟ [ آی خدا! ] ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجا ...
با هر بچه ای می توانم کنار بیایم، بچه ی لوس، مستقل، افسرده، مودب، خسته، بی انگیزه، پر شور، درون گرا، برون گرا، منظم، نا منظم، عملا فرقی نمی کند. ولی وای از بچه ی پررو که کنارش بی ادب هم باشد. در آن صورت اصلا از پشتیبان مهربان همیشگی خبری نیست و جایش یک خانم دارابی در فیلم ورود آقایان ممنوع در می آید.