این بیت شعر را هم بنویسم و عرضم تمام:
«تو از من بگذر ای جادوی چشم ما! که از طیفت
من آن گنجشک مسحورم، که نتوانم که بگریزم ...»
*این بیت را چند وقت پیش از منزوی شنیده بودم و دوست داشتم شعر کاملش را پست کنم ولی مطمئنم شما حوصله اش را ندارید. فلذا اوصیکم به سرچ آن. واقعا شب بخیر.
امروز با زیرگروهم یک صحبت مفصل داشتیم که بیشتر شبیه یک جلسه روانکاوی بود تا صحبت زیرگروه و پشتیبان :) یک جایی از صحبتم گفتم:« ببخشید که اینو میگم، ولی تو آرامش بزدلانه رو به طوفان شجاعانه ترجیح میدی!» و به نظر خودم خیلی هم جملهی درست و خوبی گفتم. ولی خب شاید به نظر شما جملهی معمولیای باشد. [حالا اگر نیچه بود دست در دماغش هم میکرد میخواستید ازش جملات قصار در بیاورید به ما که رسید جملات معمولی شد] خوشبختانه زیرگروهم خیلی همراه بود و حرف هایم را قبول داشت. ریشه اکثر درصد های بدش «ترس از شکست» بود! اضطراب شکست خوردن چنان او را درنوردیده بود [هیچ وقت فکر نمیکردم در شبی از شب های آبان ماه از کلمه درنوردیدن استفاده کنم. رسما دارم چرت میگویم] بلی میگفتم که چنان او را درنوردیده بود که اجازهی درس خواندن هم به او نمیداد. اهمال کاری های مدام و خستگی های مفرط همه این مسئله را نشان میدادند و کمی که حرفهایم را شنید، قبولشان کرد. انگار اصلا برای خودش واضح و مبرهن بود اما راهی برای فرار از ترس پیدا نمیکرد.
یاد خودم افتادم. من هم کمی اینطور بودم اما در جنبهی دیگری از زندگیام. و خدا آنقدر مرا زمین زد که یاد بگیرم که بدون زخمی کردن اطرافیان برای آنچه میخواهم بجنگم و بابت این موضوع دست خدا را تا ابد میبوسم. [آهان اون یه چیز دیگه مال پدر مادر بود؟ چیزه ... خدایا ازت ممنونم. وقتی میگویم دارم چرت میگویم بگویید نه. شب بخیر. اصلا مجبور نیستید این نوشته های چرت را بخوانید.]
و آنگاه که ارادهی تو بر چیزی صورت گیرد، هیچ احدی نمیتواند جلوی آن را بگیرد و در واقع «إن ارادنی الله بضرٍ، هل هن کاشفات ضرِّه؟ أو ارادنی برحمة هل هن ممسکات رحمته؟» که بزرگان در جواب این آیه گفتهاند: «نه والا!»
خدای رئوف من، من به وسعت تمام روزهایی که فکر کردم رها شدم ولی در مسیری بودم که باید طی میکردم، به وسعت تمام روزهای سخت زندگیام که شب نمیتوانستم از شدت غم و ناامیدی بخوابم، من به وسعت تمام نعمت ها و آدم های خوبی که در زندگیام قرار دادی، به وسعت روز های خوب و سختِ ادامه، تو را دوست دارم. اگر دقت کرده باشی از الان دارم در مورد روزهای خیلی سخت آینده ام همین حرف را میزنم. من همیشه تو را دوست دارم و دوست خواهم داشت. و اگر غیر از این گفتم - ببخشید خدایا ولی - زر زده ام و فقط آن موقع بی ایمانی به من فشار آورده. وگرنه چیزی ته دلم نیست.
ارادتمند تو،
بندهی کوچکت،
سایه.
گر نگه دار من آن است که من میدانم
شیشه را در بغل سنگ نگه میدارد
خاله سین باردار است. البته جز من و مامان و همسرش و یک نفر دیگر کسی نمیداند. حتی به مادربزرگم هم هنوز نگفتهایم. بنا بر دو تجربه ی قبلی صبر کرده که قلب بچه کامل شکل بگیرد و کمی از مدت بارداری بگذرد و بعد به بقیه بگوید. اگر این جوجه میهمان خانواده ما شود خیلی خوشحال خواهم بود. روزگار درازی ست در اطرافیان نزدیک نزدیکم کسی بچه دار نشده و بوی بچه و پودرش به مشامم نرسیده :) امیدوارم اگر صلاح است، ماندگار باشد و به قول مادربزرگم بالاخره یک نفر عرضه داشته باشد به جمع خانواده مان یک نفر اضافه کند :)
نامه را از گیرندهاش پس گرفتم، دست هایم را روی چشمهایم گذاشتم و در دلم گفتم «سایه خانم! مطمئنی؟ مطمئن مطمئن؟» همانطور چشم بسته سایهی درونم جواب داد «بله مطمئنم!» زیر لب خواندم: «و توکَّلْ علی الحی الذی لا یموت و سبح بحمده و کفی به بذنوب عباده خبیرا» و نامه را به گیرندهاش تقدیم کردم. و این در عین حال خط پایان و خط شروع ماجرا بود.
قل لن یصیبنا الا ما کتب الله لنا
هو مولانا
و علی الله فلیتوکل المومنون.