وقتی می بینمت دوست دارم تمام شعر های دنیا را به پایت بریزم ولی تنها چیزی که به ذهنم می آید این است که «قد و بالای تو رعنا رِ بنازم» ! آقای برادر، تولدت برای من خیلی مبارک است. [و لا حول و لا قوة الا بالله]
یکی دوتا بزرگوار فرمودند که کامنت های پست هایت را باز کن. اینجا فول دموکراسی ست اصلا. خدمت شما. [این طرح آزمایشی ست]
چه بوی است اینکه عقل از من ببرد و صبر و هشیاری؟
چنان به موی تو آشفته ام به بوی تو مست
که نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست..
ز کدام رَه رسیدی، ز کدام در گذشتی؟
که ندیده دیده ناگه، به درون دل فتادی؟
تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست
وگرنه فاصله ی ما هنوز یک قدم است ..
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه،
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه!
به من بگویید چقدر - نه واقعا چقدر؟ - زیباست که من ۷:۳۰ تا ۱۰:۳۰ با دهم و یازدهم کلاس دارم و تازه - ساعت ۶:۵۵ دقیقه صبح - میخواهم نیم ساعتی بخوابم : } حکما برنامه خواب دانش آموزانم از برنامه خواب خودم تنظیم تر است :)
پی.اس: عه! تا بیایم این پست را بگذارم شد ۶:۵۹ :)
گاهی خودم حس می کنم که این تصمیمات و فکر ها و حتی انرژی گذاشتن برایشان، دیوانگی ست. و مطمئنم اگر کسی جز سپیدار یا فاخته ازشان مطلع بود با نگاه عاقل اندر سفیهی مرا می نگریست و می گفت: «ظاهراً فیلم زیاد می بینی نه؟» ولی واقعا من خیلی فکر کرده ام، بالا و پایین کرده ام، مثبت و منفی هایش را تا حد خودم سنجیده ام و به این نتیجه رسیده ام که این هدفِ غایی، انقدر برایم ستیزفایینگ و راضی کننده هست که فعلا در راهش وقت و انرژی بگذارم. هر چند فردا، پس فردا، ماه بعد، دو ماه بعد، یا مدت های مدید بعدی بیخیال و پشیمان بشوم. مهم نیست. مهم این است که به قول سیمیا، خواستنِ چیزی، گود برداری روح است. حتما باید جایش را پر کنی تا به چشم نیاید. و من برای پر کردن تمام ناکامی هایم، چنین چیز دور و احمقانه ای را می خواهم. در حقیقت چنین چیزی حکم سیمان را دارد. محکم، نفوذناپذیر، سخت و دور، غیر قابل برگشت. از منِ کمال‌گرا بعید بوده که به ناکامی هایم جلوی آدم ها اعتراف کنم ولی خب این چند وقت این کار را کرده ام و حال هم از آنها می نویسم. به هر حال. دتس ایت.