بنیاد ملی چمدان به دست های جوان

گروه واتسپ کادر پیش دانشگاهی - آن گروهی که بدون خانم آل داریم - هر پیامش یک روضه ی باز است. آن روز داشتیم می گفتیم که مدرسه به رتبه های تک یا دو رقمی اش چه می دهد؟ و من هم تعریف کردم که سال ما، ما را بردند روی سِن، دست من و سنجاب و فرگل یک چمدان دادند و تقدیر و تشکر کردند که باعث نشدیم جلوی پسرانه ضایع شوند [ البته سال ما پسرانه دو تا تک رقمی داده بود :) ] بعد هم برایمان دست زدند و ما هم هلک و هلک چمدان به دست از پله ها آمدیم پایین :} فرض کن :)

افسوس و صد افسوس.

خداوندا، کاش کارسازی - آن دانشجوی دکترا، آن مظهر مجسم فهم و شعور، آن استاد آمار بزرگوار، آن که او را «یکپارچه آقا» می نامیدند - استاد آزمون های روانشناختی ۱ بود.

۴۴۴

یک بار هم یکی از بچه هایم گفت: ببخشید! ما هر هفته «باید» با هم صحبت کنیم؟ پوکر فیس فرستادم و گفتم بله! من خودم هر شنبه و سه شنبه که سیما می آمد مدرسه می پریدم در دفتر و هر جور شده یک موضوع برای صحبت پیدا می کردم :> واتس رآنگ ویت نسل جدید؟ *تفاوت سنی سه ساله با بچه هایش را در نظر می گیرد*

.

یکسال سر و کله زدن با بچه ی گیج و بی حواس، ده سال از عمر آدم کم می کند.

There's not such thing as a soulmate

«به دو نقش و به دو صورت» را می پذیرم ولی «به یکی جان، من و تو» را نه.

اما چرا تهران نه؟ :))

من حقیقتا حقیقتا حقیقتا نمی‌فهمم فن های k-pop در بلاگ دقیقا چه کار می‌کنند؟ چرا بلاگفا نه؟ چرا اینستاگرام نه؟ چرا تلگرام نه؟ چرا چت روم نه؟ واقعا نمی فهمم.

نمک بر زخم ۲

آمدم از هر چه که حس کرده بودم بنویسم مگرم درد اشتیاق، ساکن شود

ولی نوشتم و مشتاق تر شدم. نوشتم و هر چه که ته نشین شده بود را غوطه ور کردم. نمک و بتادین را صاااف روی زخم خالی کردم. به نوبه خودش گند کاری عظیمی بود.

چگونه خودم را ساختم؟

کیفَ بَنَیت نفسَی؟ جرحاً علی جرح. زخم بر روی زخم.

نمک بر زخم.

آمدم یک تکه از قلبم را که نیمه جان شده بود، با دستان خودم بکشم تا کمتر درد بکشد. ولی نه طاقت درد کشیدنش را داشتم نه طاقت مرگش را. رهایش کردم ولی خب بدتر شد. حالا یک قلب دارم که تکه ای از آن کماکان نیمه جان است ولی دردش تازه شده.

از رنجی که می بریم

خدا شاهد است اگر من جانی در بدنم داشتم و خون کافی در رگ هایم، تا الان صد بار رفته بودم مرکز اهدای خون.