بیچارگان

[نه حقیقتا] در خود شکست را نپذیری، چه می‌کنی؟ با روزگار دوری و دیری چه می کنی؟ ..

که مردافکن بوَد زورش

شراب تلخ را هم که حرام کردی ای خدا. پس ما چطور یکدم ز دنیا و شر و شورش بیاساییم؟

یک روزی که

یکبار قبل تر ها گفته بودم: من آدم زیر همه چیز زدن نیستم. و انصافا هم راست بود. اما گاهی آنچنان صبر از دستانم لیز می خورد که دلم می خواهد بگویم اصلا نمی خواهم! همه اش ارزانی خودتان! و با یک حرکت دراماتیک بزنم زیر میز که هر چه بشقاب و قاشق هست بیفتد زمین و بشکند. البته یک روزی که خوشحال تر بودم، می آیم و می نویسم که این نیز بگذرد.

*جمله آخر از من نیست. اخوان ثالث بزرگوار فرموده.

333

اتوکورکت بعضی موقع ها آبرویم را می برد. من که فینگلیش تایپ نمی کنم ولی وقتی با گوشی وارد کلاس های دانشگاه می شوم مجبورم انگلیسی تایپ کنم. یکبار آمدم بنویسم bale ostad که اتوکورکت بزرگوار برایم نوشت bake oscar و من سند کردم. یکبار دیگر هم نوشتم kheir و نمی دانم چطور - واقعا چطور - حس کرد منظور من music است! و یکهو وسط کلاس روانشناسی شخصیت من به انگلیسی نوشتم موزیک و فرستادم! کاش مثل این بزرگوار آنقدر بی پروا بودم.

*می پرسید چرا خاموشش نمی کنم؟ خب چون به هر حال خدمات فراوانی به من ارائه می دهد! مخصوصا در تایپ فارسی. من چون واقعا حوصله تصحیح غلط های املایی را ندارم.

.

قرار و خواب ز سایه طمع مدار ای دوست

قرار چیست؟ صبوری کدام و خواب کجا ...

*البته خواب دارم. در هر شرایطی.

از آن سنجاب های فرز، زیبا و بی احساس.

خداوندا، من خیلی خسته شدم. می شود مرا تبدیل به سنجاب کنی؟

فلذا حقته..

مرغ هرزه درآیی که بر هر

شاخی و شاخساری پریدی

تا بماندی زبون و فتاده ..

و خشکیدم

هر چه تبر زدی مرا، اتفاقا زخم شد. زخم شد. زخم شد.

.

میدانید کاکتوس ها موقع دعوا به همدیگر چه می گویند؟ بله. می گویند کاک تو سرت! و من آنقدر بزرگ شده ام که در اوج غصه و با چشم های پف کرده، به این چیز ها بخندم. کاک تو سرت زندگی.

مرگ مغزی.

و اینک دیگر دوست و دشمن خود را نمی شناسم. نه درست می شناسم و نه غلط. نه می توانم پس بروم و نه پیش. به راستی کیستم و اینجا چه می کنم؟