تو از موهبت های زندگی منی. همانی که فقط با تو می توانم به معنای واقعی بروم در جلد سایه ی برونگرا و حرف هایم را بزنم، مسخره بازی دراورم، در تابستان کل هیکلمان را با آب خیس کنم، وقت امتحان روان‌سنجی بعد ده دقیقه درس خواندن با تو، در کنار بخاری کوچک به خواب بروم، بخندم و فر خانه اش را آتش بزنم :)
پی.اس: بله من واقعا فر خانه اش را آتش زدم :)
ما کشتی صبر خود، در بحر غم افکندیم
تا آخر از این طوفان، هر تخته کجا افتد ..
خانم صاد از اتفاق پارسال پرسید. خودم را اینطور توصیف کردم: من، دختر کم تجربه ی کوچک ۱۹ ساله با حس های زیرپوستی دخترانه و پروانه های بی قرار در دلم.
چند روز پیش رفته بودم نیک‌روان. فهمیدم می توان یک روانشناس با F بالا (در ام بی تی آی) بود ولی کماکان کار درمان کرد. فهمیدم می توان گاهی از خودم برای مراجع بگویم و صمیمیت را بوجود آوردم. و یک چیز مهم دیگر، من به هیچ عنوان روانشناس شناختی صرف نخواهم شد! و شناختی نخواهم خواند. درست است که شاید با قسمت ریاضی خوان ِ مغزم هماهنگ باشد ولی نادیده گرفتن عواطف و احساسات؟ هرگز! هرگز!
در محیط سبز و قرمز نیک روان، چه ساعت هایی که نگذراندم.
دو سوال دارم.
یک: در یک فرد مبتلا به افسردگی، حجم ترشح دوپامین چقدر است؟ و چه فانکشنی در مغزش مختل می شود که فرد کم حرف، ساکت و میوت می شود؟ و اینکه آیا PTC یک نوع پاک کردن صورت مسئله نیست؟ صرف مواجهه و به اوج رساندن هیجانات منفی، چقدر می‌تواند تاثیرگذار باشد؟
دو: چرا رفتی ؟ چرا من بی قرارم ؟ *با لحن شجریان*
من سعی می کنم - کمی تا قسمتی بخاطر رشته ام - خودم را جای آدم های مختلف بگذارم، ببینم چطور فکر می کنند و در سیستم شناختی شان چه اتفاقی افتاده که به نتایج مشخصی رسیده اند. این ماجرا درباره ی خودم ده برابر بیشتر صدق می کند. من هر روز خودم را می نشانم روی صندلی مراجع و از او شرح حال می خواهم. گاهی خواب هایم را برای فروید درونم شرح می دهم، از یونگ درونم سراغ طرحواره ها را می گیرم، با کتل ۱۶ فاکتور شخصیت را مرور می کنم و با پیاژه به عملکرد شناختی کودکیم می نگریم.
کلیک ...
من، این گربه ام و هیاهوی دانشجو ها در آن دانشگاه بزرگ ساعت ۶ بعد از ظهر، زندگی.