دردسر های صغیر

من مدت هاست دیگر از کسی که هستم خجالت نمی کشم. من دیگر وقتی می پرسد: «اگر امتحان مهمت را گند زده باشی و در راه باران شدید گرفته باشد و خیس شده باشی و دیر خانه برسی و همسر فرضی ات لوبیا پلویی که خیلی دوستش داشتی را سوزانده باشد و هیچ چیز دیگری در خانه نباشد که بخورید؛ چه می کنی؟» خجالت نمی کشم و می گویم : «گریه می کنم.»

انتخابات

آه گلاسر! چه میگویی مرد! من «نا امیدی» را انتخاب کرده ام؟ شاید تو تا به حال در برزخ های آدم ها نبودی.

شلیک

من تفنگی شده ام

رو به نبودن هایت.

لازم به ذکر

حقیقتا خواندن نوشته های طولانی این وبلاگ، عذابی ست سخت و جانکاه. گاه در لحظاتی سخت دستانم روی کیبورد رها می شوند و متاسفانه مهارشان سخت است. وگرنه ما در زندگی عادی هم انقدر طولانی نیستیم که متن هایمان اینجا همان دارک ساید مغز من است که ادای فاخر ها را در می آورد. وگرنه، من جزو سردمداران مبارزه با متن های طولانی ناله در فراق یار در بلاگم.

ابتلائات

من دچار شدم. به همان دردی که تو دچار شدی، شاید برای اینکه بفهمم چه بر تو گذشت. تو هم دچار خواهی شد، به دردی که من مبتلایش بودم. و آه ! خدا تو را بر آن صبر دهد : )