گره

در انزوای نداری، امید بر چه ببندم

زمین بی ثمرم را؟ دعای بی اثرم را؟

نفحات

بعضی آدم ها می آیند چند روزی رد بشوند و بروند. قصد ماندن ندارند اما در همان چند روز هم خیر می آورند و برکت. یعنی این را میخواهم بگویم که نسیم گذرایی هم اگر می شوید برای چند ثانیه، چند لحظه و بعد عبور خواهید کرد، نسیم خنک بهاری باشید به همراه بوی خاک خیس خورده و باران. نه سوز و سرمای خشک زمستان. یا گرمای سوزان بیابان.

د.و.س.ت.ا.ن

چند وقتی است به خاطر حرف استاد زبانم، رهایی از حس های متفاوتی که بر من هجوم می آورند و اصرار دانش آموز هایم، دارم فرندز می بینم. و بعد از دیدن ۵ فصل از آن، تنها می توانم بگویم مردم دنیا! فرندز بی مزه تر از آن است که می پندارید.و احتمالا تمام ۸ فصل، درباره ی ریلیشن‌شیپ هاست، چیزی که نشان می دهد چقدر سوزن آبسشن‌مان روی روابط گیر کرده است.

حالا دیگر به چه کسی بگویم نه، من تا ب حال فرندز ندیدم ؟

با لحنی دیگر

خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت.

آپشن

اگر می توانستم برای مدتی محو می شدم. چند روزی شنل هری را قرض می گرفتم، دو پیتزا سفارش می دادم و می رفتم کنج اتاقم می نشستم. کسی مرا نمی دید، دنبالم نمی گشت، چند روز در میان این شلوغی های دنیا گم می شدم، به همین راحتی ... همین را میخواستی دیگر ؟ ...

سلاح

خنده های تو مرا باز ازین فاصله کشت‌.

دردسر های صغیر

من مدت هاست دیگر از کسی که هستم خجالت نمی کشم. من دیگر وقتی می پرسد: «اگر امتحان مهمت را گند زده باشی و در راه باران شدید گرفته باشد و خیس شده باشی و دیر خانه برسی و همسر فرضی ات لوبیا پلویی که خیلی دوستش داشتی را سوزانده باشد و هیچ چیز دیگری در خانه نباشد که بخورید؛ چه می کنی؟» خجالت نمی کشم و می گویم : «گریه می کنم.»

انتخابات

آه گلاسر! چه میگویی مرد! من «نا امیدی» را انتخاب کرده ام؟ شاید تو تا به حال در برزخ های آدم ها نبودی.

شلیک

من تفنگی شده ام

رو به نبودن هایت.

لازم به ذکر

حقیقتا خواندن نوشته های طولانی این وبلاگ، عذابی ست سخت و جانکاه. گاه در لحظاتی سخت دستانم روی کیبورد رها می شوند و متاسفانه مهارشان سخت است. وگرنه ما در زندگی عادی هم انقدر طولانی نیستیم که متن هایمان اینجا همان دارک ساید مغز من است که ادای فاخر ها را در می آورد. وگرنه، من جزو سردمداران مبارزه با متن های طولانی ناله در فراق یار در بلاگم.