خدایا من حتی دیگر خودم را برایت لوس نمی کنم. حتی مثلا دیگر چشمانم را نمی بندم ولی یواشکی زیر چشمی نگاهت کنم. من دیگر واقعا نشسته ام روی جدول های کنار خیابان. دستم را زیر چانه ام زده ام و نگاه می کنم. فقط نگاه می کنم. نه لبخندی بر لب دارم نه اشکی بر گونه ها. نه از سرما می لرزم نه از گرما کلافه ام. خدایا، من دیگر هیچ ام. هیچ. نه از آن هایی که بگویم : هیچم و هیچ که در هیچ نظر فرمایی!
از آن هایی که منم آن «سایه» ی هیچ ...
اگر بنا را بر اغراق بگذاریم، من مثل پاتریک جین در منتالیستم. مشغول به کار خودم زندگی را می گذرانم، گاهی می خندم و گاهی فکر می کنم و همزمان، دردی را حمل می کنم که درمانی برایش وجود ندارد. البته درد پاتریک عمیق تر از درد من است و همراه است با حسرت، تلاش برای گرفتن انتقام از رِد جان و اندکی تاسف برای خودش.
همیشه میگفتم هر بهاری خزانی دارد و هر خزانی بهاری. فکر می کردم اگر سرد است، حتما روزی هم هوای خنک بهار را تجربه خواهم کرد. و همه ی اینها بخاطر این بود که دنیایم را در مدار ۴۰ درجه ی شمالی می دیدم. غافل از اینکه ما در قطب جنوب قرار داریم. همیشه سرد. همیشه روز. همیشه شب.
گشتم و گشتم، هیچ چیزی را شبیه به آن اتفاق پیدا نکردم. مطلقا هیچ چیزی را.
نخست دیر زمانی در او نگریستم
چندان که چون نظر از وی باز گرفتم؛
در پیرامون من
همه چیزی به هیئت او درآمده بود.
آنگاه دانستم که
مرا دیگر از او گریز نیست.
من به تمام این ها عادت کردم. از این به بعد هم عادت خواهم کرد. نگران نباش. من چیزی برای از دست دادن ندارم، حتی امید.
می دانی منِ یکسال پیش اگر در موقعیت فعلی بود چه می کرد؟ گریه، زاری، دعا و مناجات. منِ خرداد ۹۹ چه می کند؟ هیچ. واقعا هیچ.
It actually freaks me out that everything is still about you.
من بودم و چَشمان تو،
نه آتشی و نه گِلی . . .