چند باری فکر کردم آدرس وبلاگم را در بیوی اینستا بگذارم. اما بعد دیدم به قیمت خوانده شدن و قضاوت شدن توسط همه - از دوستان دوران راهنمایی تا دانش آموز های امسال و پارسالم - تمام می شود. سریع پاکش کردم. از دست دادن منطقه ی امنم؟ هرگز! هرگز!
اگر می‌توانستم یک حمله تروریستی جهت نابودی ابدی اینستاگرام ترتیب می دادم و از همه طرف آن را به رگبار می بستم. که انقدر مجبور به رفتن و بازگشتن نباشم.
کوچک من، نور دو چشمم، قبل اینکه بخواهم برایت حرف بزنم یا از روزهای با تو بودن بگویم، یک سوال به ذهنم خطور میکند:
آیا اصلا تو را روزی خواهم داشت؟
من به تمام چیز هایی که می خندیدم، - در حد خودم - دچار شدم. به شعر، به انقلاب، به متن های طولانی بلاگ، به پیج های پابلیک، به احساسی بودن. فکر کنم فقط فلسفه مانده. [که البته بخاطر ۶۵ درصد سنسینگ بودنم و ۳۵ درصد شهودی بودن مابقی، بعید است به آن دچار شوم. یکی نیست بگوید با این میزان از غیر شهودی بودن روانشناسی خواندنت چه بود. البته آمار و نوروساینس چشم غره می روند که مگر ما شهودی هستیم؟ مگر کم مجبور شدی هی ساختار نورون ها را مرور کنی و فلان ؟ این بود «دوستت دارم، دوستت دارم» هایت؟] آه عزیزان از این نوشته ها رد بشوید. فقط رد بشوید.
حکم مستوری و مستی،
همه بر عاقبت است.
بعدا اگر قسمت شد یک ضمیمه برای کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه ها می‌نویسم به اسم «هنر ظریف رهایی از دغدغه های درس و دانشگاه - ویراست ششم مخصوص ورودی های ۹۷ دانشگاه تهران و تمام هم‌کلاسی هایم از سرتاسر دانشگاه در کلاس عمومی»