آینه

دیگر فقط تصویر من در مردمک های تو بود.

پشت به زین

من، حال در جایگاه تو ام. همان احساس تو را تجربه کردم ولی من آدمی را با بی رحمی از سر راهم به کنار پرت نکردم. من به خودم دروغ نگفتم. من کسی را دچار نکردم و من مثل تو نبودم.

.

پلک بزن تا بپرم

مَستیِ چشمان تو ام.

غم پروریم، حوصله شرح قصه نیست

در سطر به سطر وبلاگ های آدم ها، در حرف زدن هایم با دانش آموز ها، در تمام جلسات مشاوره و درمان، در تمام واحد ها و درس های رشته ام، یک حقیقتْ پنهان شده و آن هم اینکه هیچ انسانی نیست که رنج نداشته باشد. قبلاً یادآوری این حقیقت مرا به مرز آرامش می رساند و بی قراری هایم را پایان می داد. الان اما، سلولی در من تکان نمی خورد.

باز هم برمیگردیم به یک چیز: معنا.

به جز حضور تو، هیچ چیز در این جهان بی کران را جدی نگرفتم، حتی درس و مشقم را.و این چنین، نمرات واحد هایم بعد از تو معنی دیگری خواهند داشت.

لا یحتسب

معمولا آدم ها جوری «دچار» می شوند که فکرش را نمی کنند. انقدر که در تمام مدت گرفتاری زیر لب زمزمه می کنند : چه کسی فکرش را می کرد؟

..

فریاد می زنند ببینید و بشنوید

کور و کر ایم،

حوصله ی شرح قصه نیست.

Flashback

خدایا، همه ی اینها مربوط به ۶ سال پیش است؟ ... اگر هست، حق داری. کاش به من هم میگفتی تا من هم می‌دانستم. نه دعا می کردم نه امید می بستم ...

...

وقتی عطش، طعم تو را با اشک هایم می چشید.

The end

یک بار در وبلاگ قبلی پست کرده بودم: «انتظارت تماما در من کشته شده». همان. با این تفاوت که این دفعه می دانم دارم درباره ی چه حرف میزنم.