به بشارت پیام دادم، گفتم «من که جیک جیک می کنم برات، دوست دارم ptc بگذرونم باهات، ارشد بیام یا الان؟» آن استاد بزرگ پاسخم را داد [به به *_*] و قرار بر این شد که هر وقت امکان انجام عملی درمان روی مراجع بود، کارگاهش را شرکت کنم.
Writing challenge: Day 18: thirty facts about myself
دوست دارم فیزیولوژی اعصاب و غدد و نورو سایکولوژی را یکجا قورت بده.
از خودم پرسیدم تا به حال، از اعضای بلاگ شده نسبت به کسی حس خوبی نداشته باشم؟ جواب واضح بود: بله! اینجور مواقع می گردم دنبال دلیل و بعد اگر دلیل واضحی نیافتم، می فهمم که مسئله یک امر ناهشیار است و سعی می کنم خودم، روان‌درمانگر تحلیلی ِ خودم بشوم و علتش را پیدا کنم. معمولا کار می کند. می فهمم چرا نسبت به آن آدم حس خوبی ندارم. چرا نوشته هایش حرصم را در میآورد. چرا دلم نمی خواهد حتی وبلاگش را باز کنم.
گاهی در جهت رفعش تلاش می کنم - نه چون آن فرد برایم اهمیت دارد! چون معمولا دلایل ناخودآگاهم به ضعف های شخصی بر می گردد - و گاهی هم بیخیالش می شوم؛ مخصوصا وقت هایی که دلیلش یک ویژگی استنباط شده از آن فرد است. بعدش هم، اصلا مگر همه را باید دوست داشت؟
دلم نارنج می خواهد و هیچ کسی پاسخگو نیست.
با احترام به تمام کسانی که از ده هفته قبل فکر چیدن هفت سین هستند و کل پیج ها را می گردند تا ظرف های قشنگی برای هفت سین چیدنشان پیدا کنند، به نظر من گذاشتن این حجم از انرژی برای هفت تا کلمه ی سین دار، کار عبث و بیهوده ای ست.
قورباغه را می بینید، حالتان بد نمی شود؟
* من هم به واسطه خانواده چند دقیقه ای سر شام دیدم. وگرنه عمرااا من سراغ چنین چیز هایی بروم!
Writing challenge: Day 17: ways to win my heart