آقای راننده ی تپسی، سخیف تربن موسیقی های موجود در ادوار بشری را پلی کرده، بنده خود را با وویس هایی که باید گوش می کردم سرگرم میکنم، و به این فکر می کنم که در دنیایی که ۵۱ بر ۱۷ بخش پذیر است، وجود چنین مفاهیم تهوع برانگیزی بعید نیست.
اینطور که خواندم از نظر مرجع بنده فردا آخر جمادی ست و پس فردا اول رجب است. البته هنوز خبرش در سایت نبود. اما اگر اینطور باشد، بنده یک روز بیشتر وقت دارم به کار های بد خود فکر کنم و با این دیدگاه وارد ماه رجب شوم که من واقعا دلم نمی خواهد با حجم زیادی گناه، عدم اطاعت، پررویی و ناامیدی بمیرم. آن هم وقتی که مرگ انقدر سایه به سایه مان می آید ..
از افتخاراتی که می توانم در رزومه هایم بنویسم این است که من - و خانواده ام - جز گاها عصر جدید واقعا هیچ برنامه ای را در تلویزیون نمی بینیم. و تلویزیون ما تقریبا در خانه اصلا روشن نمی شود. افتخار بزرگی ست.
من از این خواستن های ناخواسته و نادرست، از این بی ارادگی ها بر ذهن و روح و روانم می ترسم. خیلی هم می ترسم.
یکی از چیز هایی که واقعا باعث شد من سال پیش دانشگاهی را با خوشحالی شروع کنم این بود که دوم و سوم دبیرستان تقریبا درس درست حسابی نمی خواندم. از درس ها پرت نبودم و سر کلاس حواسم جمع بود. ولی خانه برای من تقریبا جای استراحت بود و بس.
یکی از پشیمانی های من این است چرا سال دوم دو سه تا آزمون قلمچی شرکت کردم. واقعا چرا؟ به نظرم واقعا بیخیال کنکور شوید دهمی ها و یازدهمی ها. زندگی کنید. خوب زندگی کنید.
مادری جلوی بچه ی نهمی اش، از من پرسید: «سایه جووون، عزیزم شما که مشاور دوازدهم هستی، به نظرتون دختر ما از کی باید شروع کنه؟» و بعد به من چشمک زد که بگو از سال دهم خودش را خفه کند. من هم نه گذاشتم و نه برداشتم، رو به دخترش گفتم: فقط درس هایت را خوب بخوان و با مدرسه پیش برو. همین. استراحت کن، انرژیت را نگه دار، خودت را نکش، تو این انرژی را برای سال دوازدهم نیاز داری.
میتوانید قیافه مادر بچه را تصور کنید؟ :)