GN

شب‌خوش بگفتم خواب را.

همیشگی

همیشه میگفتم هر بهاری خزانی دارد و هر خزانی بهاری. فکر می کردم اگر سرد است، حتما روزی هم هوای خنک بهار را تجربه خواهم کرد. و همه ی اینها بخاطر این بود که دنیایم را در مدار ۴۰ درجه ی شمالی می دیدم. غافل از اینکه ما در قطب جنوب قرار داریم. همیشه سرد. همیشه روز. همیشه شب.

توجیه

گشتم و گشتم، هیچ چیزی را شبیه به آن اتفاق پیدا نکردم. مطلقا هیچ چیزی را.

این شعر را هزاران بار پست کرده ام.

نخست دیر زمانی در او نگریستم

چندان که چون نظر از وی باز گرفتم؛

در پیرامون من

همه چیزی به هیئت او درآمده بود.

آنگاه دانستم که

مرا دیگر از او گریز نیست.

معلق

من به تمام این ها عادت کردم. از این به بعد هم عادت خواهم کرد. نگران نباش. من چیزی برای از دست دادن ندارم، حتی امید.

تغییرات

می دانی منِ یکسال پیش اگر در موقعیت فعلی بود چه می کرد؟ گریه، زاری، دعا و مناجات. منِ خرداد ۹۹ چه می کند؟ هیچ. واقعا هیچ.

Excuse me, who are you..again

It actually freaks me out that everything is still about you.

حکایت چشم ها

من بودم و چَشمان تو،

نه آتشی و نه گِلی . . .

گره

در انزوای نداری، امید بر چه ببندم

زمین بی ثمرم را؟ دعای بی اثرم را؟

نفحات

بعضی آدم ها می آیند چند روزی رد بشوند و بروند. قصد ماندن ندارند اما در همان چند روز هم خیر می آورند و برکت. یعنی این را میخواهم بگویم که نسیم گذرایی هم اگر می شوید برای چند ثانیه، چند لحظه و بعد عبور خواهید کرد، نسیم خنک بهاری باشید به همراه بوی خاک خیس خورده و باران. نه سوز و سرمای خشک زمستان. یا گرمای سوزان بیابان.