Mute

قلم خاموش من، دو حالت دارد. یا خیلی سرم شلوغ است و خسته ی جسمی ام و وقت نوشتن ندارم. یا  آنقدر در درون خودم فرو رفته ام که حتی دست کلمات هم به احوالات درونی ام نمی رسد.

غیر منصفانه

بخاطر کم خوابی امروز، قبل از ظهر چند ساعتی خوابیدم. و ترسناک ترین خواب ممکن را دیدم. ترسناک نه که فکر کنید یعنی زامبی و این ها یک هو از دل زمین بر می آیند و فلان، نه! ناخودآگاهم به طرز بی پرده ای خواسته ام را به رویم آورد. سناریو چید و گذاشت من در خواب لبخند بزنم و پر از شادی شوم. واقعا لبخند زده بودم. خدایا، این منصفانه نیست، واقعا به تو شکایت می برم ...

وسوسه

شیطان در گوشم زمزمه می کند: برو و این گیسوان بلند را کوتاه کن! خیلی کوتاه! و من سریع می گویم: پناه می برم به خدا از شر شیطان رانده شده!

روزگاران دور

روزگاری زیر لب زمزمه می کردم: چه آرزوی محالی ست زیستن با تو، مرا همین بگذارند یک سخن با تو ... به من بگو که مرا از دهان شیر بگیر ، به من بگو که برو در دهان شیر بمیر، بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف، ستاره ها را از آسمان بیار به زیر، تو را به هر چه تو گویی به دوستی سوگند! هر آنچه خواهی از من بخواه، «صبر» مخواه ...

که صبر، راهِ درازی به مرگ پیوسته ست ...

از رنجی که می بریم

خواب من زهر فراق تو بنوشید و بمرد. و اینگونه شد که من ۶ صبح خوابیدم و ۸ بیدار شدم. البته علاوه بر زهر فراق ، برنامه ریزی برای ۷ بچه هم بی تاثیر نبود.

هر سخن جایی

به این سادگی نیست. مثلا مخاطب «تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم ...» مشیری کیست که من خط به خط آن را حفظم؟ خودم هم نمی دانم! حالا که بحث این شعر شد، شجریان هیچ وقت نباید این شعر را می خواند. آن هم با وجود عوض کردن ترتیب بیت ها. این شعر را فقط باید در نیمه های شب وقتی آدم دلتنگ شد، آرام با خودش زمزمه کند. فقط همین.

چنین شد

من دیگر آن دختر مشتاق و کم تجربه نیستم، خب؟ این را که گفته بودم. اما بگذارید این را اضافه کنم. من دیگر در انتخاب هایم، فقط منطق را می بینم. بدون هر گونه حسی، بدون هر تپش اضافی در قلبم.

Error404

نشسته ام روی زمین، صفحه ی لپ تاپ رو به رویم داد می زند که پس چرا این جدول های خالی را برای آن بچه های فلک زده پر نمی کنی؟ موهایم ناله می کنند که یک ساعت تمام شد! برو و این مسخره بازی ماسک قبل حمام زدن به موهایت را بشور. قسمت ۱۸ منتالیست‌ ملتمسانه نگاه میکند و می گوید کی به سراغم می آیی؟ اتاقم می گوید نمی خواهی این لباس ها را از اینجا برداری؟ کتاب انگیزش و هیجان چشمکی می زند و هیچ نمی گوید. مقاله مطالعه موردی PTC روی یک نمونه SAD قهر می کند و می رود. من هیچ ری اکشنی ندارم. به هیچ کدامشان. من به راستی خسته ام.

پُر

خدایا، ما کوچک ها را اینطور سخت امتحان نکن. می بینی که همه چیز به مرز فرسایش رسیده است و همه خسته اند. ما کوچک ها ظرفیت این آزمایش ها را نداریم. نداریم خدای من، نداریم.

دم دست

کاش یک مشاور توجیبی داشتم. هر موقع لازمم میشد با یک حرکت از جیبم درش می آوردم و تمام.