اما نشد!

گفتم

بدوم

تا تو همه فاصله ها را ..

شیفت از سایه به پناه

نمی خواستم سایه را تغییر دهم اما آدرس را تغییر دادم و تیک بروز شده ها و موتور های جستجو را برداشتم تا دیگر کسی صداقت را زیر پا نگذارد، منطقه ی امنم را تهدید نکند، قضاوت نکند، نوشته هایم را به خودش نگیرد و مهم تر از همه، برایم دو گوش مخملی تصور نکند.

کن کور

یعنی حتی اگر کل کلاس روانشناسی تربیتی را نگذرانده باشم و فقط چند دقیقه ای هم در مورد نظریه خود تعیین گری و ارتباط آن با انگیزه خوانده باشم، می توانم بگویم کنکور تمام خصیصه های مناسب یک رویکرد آموزشی برای بی انگیزه کردن دانش آموزان در درس خواندن را دارد!

حسرت دلخواه من

اما باید خودمان را آماده کنیم که به چیز هایی که خیلی می خواهیم نرسیم! جزء از کل [آن کتاب زیبا و عمیق] اینطوری شروع می شود: «اگر کائنات تصمیم بگیرد درسی دردناک به ما انسان‌ها بدهد، که البته این درس هم به هیچ درد زندگی آینده‌مان نخورد، مثل روز روشن است که ورزشکار باید پایش را از دست بدهد، فیلسوف عقلش، نقاش چشمش، آهنگساز گوشش و آشپز زبانش را. درس من؟ من آزادی‌ام را از دست دادم و اسیر زندانی عجیب شدم.. »

جای کائنات بگذارید "خدا" و جای درسی دردناک بدهد بگذارید "مدام بنده ی نیازمند بودنمان را یادآوری کند" و بعد می شود یک پاراگراف واقعا درست ...

حسرت ها

حدود یکی دو ماه پیش که داشتیم با استاد زبانم در مورد پرزنت پرفکت و استفاده هایش حرف می زدیم، پرسید: تا به حال کاری کرده ای که از انجامش پشیمان شوی؟ و قرار بود من با همان پرزنت پرفکت جواب بدهم. جوابم آن موقع این بود که چرا آن روز کذایی به جای تاکسی با بی آر تی رفتم خانه و چرا در کیفم را نبستم تا گوشی نازنینم به سرقت نرود. اما ته دلم جوابم چیز دیگری بود .. که مجالی برای مطرح کردنش در آن یک ساعت کلاس نبود ...

شفاف سازی

کلا آدم ها نیازی ندارند که خودشان را برای دیگران توضیح دهند اما فقط برای اینکه از مواضع اتهامات دوری کنم، باید بگویم که عاشقانه های من تقریبا هیچ مخاطبِ شناس ای ندارند. اگر ارتباطی با گذشته ها در آن می بینید، بگذارید به حساب التقاط خیال و واقعیت. چیزی شبیه به همان کسی که در دبیرستان ها برای دیگران نامه عاشقانه می نویسد فقط چون می تواند بنویسد، نه چون مبتلاست!

نا گریز

من هیچ وقت تو را اذیت نکردم. چون من آدم پیچیده کردن شرایط نیستم. من فقط یکبار عاجزانه و ملتمسانه به تو در آسانسور نگریستم و چندان که چون نظر از تو باز گرفتم، در پیرامون من همه چیزی به هیئت تو درآمده بود. آنگاه دانستم ...

Motherhood

دیروز داشتیم با فاطمه می گفتیم هر موقع خدا ما را کامل بخشید، کاش همان موقع سریع جانمان را بگیرد و خلاص. می‌شود ما را همین الان کامل ببخشی ولی جانمان را نگیری تا اول مادر شویم؟ البته الان که فکر می کنم مادر شدن تعلق می آورد و دیگر دل بریدن سخت می شود. خیلی سخت... نمی دانم! در هر صورت ما را پاکیزه بپذیر!

رضایت

هر که نداند من می دانم که در این یک مورد همه چیز دست توست. همه چیز. از صفر تا صد. و من بیخود دست و پا می زنم و در دایره ی قسمت، سرگردانم. در صورتی که باید نقطه ی تسلیم باشم و بلند فریاد بزنم: «لطف آنچه تو اندیشی، حکم آنچه تو فرمایی!»

استعاره

آنقدر که از سلاح هایت در برابر من استفاده کردی، من دیگر خودم همه چیز را یاد گرفته ام. «شاگرد ِ تو بودم که چنین استادم ..»