تو هم وقتی باران می بارد،
به همه قدم هایی که می توانستیم بزنیم، به همه بدمینتون هایی که می توانستیم بازی کنیم و من هی ببازم، به همه خنده هایی که می توانست بلند شود و من جلویشان را بگیرم که توجه همه جلب نشود، به همه حرف های جدی و غیر جدی که می‌توانستیم بزنیم،
فکر می کنی؟
فقط چند لحظه کنارم بشین.
خدا پدر و مادر دولینگو را بیامرزد. بعد یک چک پوینت، می توانی به اسپانیایی بگویی: «هکتور و همسرش ماریا در خانه هستند، ماریا در قهوه اش به جای شکر، نمک می ریزد و فلان و بیسار»
البته کماکان من دوست دارم به جای داستان های هکتور و ماریا، زیرلب تکرار کنم y cómo mirarte esos ojos، «چگونه در این چشم ها نگاه کنم ...»
حال تو بگو عزیز من، دلِ ما تنگ است. تکلیف چیست؟
کاش مدرسه ها باز شوند و حداقل دوازدهمی هایم بیایند مدرسه، برویم جاجرود، کنار هم درس بخوانیم، با چشم هایم دعوایشان کنم، با هم بخندیم. هر چند مشاوره دورکاری به من خیلی چسبیده ولی این بچه ها حقیقتا گناه دارند.
آمدم قربان موهای بلند آشفته ات بروم که تو را شبیه انسان های نخستین کرده بود، صبح بیدار شدم دیدم بعد اینکه من خوابیدم، موهایت را مثل سرباز ها زده ای. در هر صورت من به فدای هر دو نوعش.