Q

دو سوال دارم.

یک: در یک فرد مبتلا به افسردگی، حجم ترشح دوپامین چقدر است؟ و چه فانکشنی در مغزش مختل می شود که فرد کم حرف، ساکت و میوت می شود؟ و اینکه آیا PTC یک نوع پاک کردن صورت مسئله نیست؟ صرف مواجهه و به اوج رساندن هیجانات منفی، چقدر می‌تواند تاثیرگذار باشد؟

دو: چرا رفتی ؟ چرا من بی قرارم ؟ *با لحن شجریان*

از رشته ای که می خوانیم

من سعی می کنم - کمی تا قسمتی بخاطر رشته ام - خودم را جای آدم های مختلف بگذارم، ببینم چطور فکر می کنند و در سیستم شناختی شان چه اتفاقی افتاده که به نتایج مشخصی رسیده اند. این ماجرا درباره ی خودم ده برابر بیشتر صدق می کند. من هر روز خودم را می نشانم روی صندلی مراجع و از او شرح حال می خواهم. گاهی خواب هایم را برای فروید درونم شرح می دهم، از یونگ درونم سراغ طرحواره ها را می گیرم، با کتل ۱۶ فاکتور شخصیت را مرور می کنم و با پیاژه به عملکرد شناختی کودکیم می نگریم.

تمثیل

کلیک ...

من، این گربه ام و هیاهوی دانشجو ها در آن دانشگاه بزرگ ساعت ۶ بعد از ظهر، زندگی.

آنچه خواهید دید

تحمل، صبر، حل کردن معماهای ذهنی، اینکه دنیا جای خوشی نیست، اینکه ما هم روزی می میریم، اینکه پرفکشن دازنت اگزیست، جنگیدن، جنگیدن و جنگیدن. چند چیز مهم که باید یادشان بگیرم. عمیق ِ عمیق. همیشگی.

ناشناس

مرا زین پیش در خلوت، فراغت بود و جمعیت

تو در جمع آمدی ناگاه و مجموعان پراکندی ..

فلسفه بافی با دوست

شاید هم اصلا نورون هایم خسته شده اند. شاید می گویند این همه سال، پالس های عصبی برده ایم و آورده ایم،چه شد؟

تا پیروزی

یک چیز خیلی حیاتی را باید یاد بگیرم. جنگیدن در راه ارزش ها، حتی در مقابل عزیز ترین هایم.

پرستویی که ...

یادم است یکبار پست کرده بودم: من فقط می خواهم موسیقی متن «خرمشهر شقایقی خون‌رنگ است ...» ، موسیقی پس زمینه ی زندگیم باشد. یعنی وقتی تئاتر زندگی م پخش می شود، این موسیقی پخش شود. کاش محتوا ی زندگیم هم همین بود ...

«پس اگر مقصد پرواز است، قفس ویران بهتر ...»

واقعیت

یکسال پیش اگر از من می پرسیدند که مادر بهتری می شوم، یا همسر بهتری و یا دختر بهتری،بدون شک و محکم می گفتم اول همسر بعد مادر و آخر هم دختر بهتری.

الان اگر بپرسند؟ نمی دانم. شاید هم اصلا هیچ کدام. داشتن احساسات مادرانه، لزوما معنی مادر خوب بودن نمی دهد. محبت های ذخیره شده در قلبم برای همسر فرضی، لزوما همسر خوبی بودن را تضمین نمی کند و منِ الان فرزند خوبی ست؟ فکر نمی کنم!

نه.

نه کلاس زبان، نه کتاب های جدید، نه فیلم، نه منتالیست، نه فرندز بی مزه، نه دانشگاه، نه اینستاگرام، نه دوباره دیدن هری پاتر، نه وویس های گوش نکرده، نه سر و کله زدن با کنکوری ها، نه جنگیدن برای عوض کردن استاد روانشناسی شخصیت، نه عصر جدید، نه ورزش و یوگا، نه «من تفنگی شده ام رو به نبودن هایت» ، نه جلسه و نه حتی مافیا.