پناه

Writing challenge: Day 30: write about what do you feel when you write

مختصر و مفید بخواهم بگویم: آی فیل گود! بخواهم شرحش دهم: بیشتر از خود نوشتن، وبلاگ برایم موضوعیت دارد. بهتر بگویم؛ تایپ کلمات در صفحه ای که آدم ها را تا حدی گزینش شده به آن راه می دهی! وگرنه من هیچ وقت نمی توانم درست و حسابی روی کاغذ بنویسم. حتی ترجیح می دهم جزوه کلاس ها را - اگر بنویسم البته! - تایپ کنم تا با خودکار و مداد بنویسم. در نتیجه خود وبلاگ هم برایم موضوعیت دارد. من نیامده بودم بلاگ که ماندگار شوم. اما الان تقریبا ۶ سال است که اینجایم. به قدری پناه را، بلاگ را، اسمم را، نوشته هایم را و [بعضی] بچه های بلاگ را دوست دارم که می توانم تمام شبکه های اجتماعیم را بدون هیچ حسرتی پاک کنم جز اینجا! [البته تلگرام حیف است. خیلی ماه است آن بچه]

خلاصه که من اینجا خودمم. لا به لای نوشته هایم پنهان! شاید در دانشگاه کمی متفاوت باشم، شاید مدرسه یکجور دیگر باشم، شاید بچه های جلسه مرا یکطور بشناسند، شاید سر کلاس فقط یک جنبه از خودم را نشان بدهم اما اینجا، من خود خود خود خودمم. برای همین هم دوست دارم اگر روزی قرار شد من را بیشتر بشناسی اینجا را بخوانی، برای اینکه بدانی با چه سایه ای طرفی. با سایه ی اصلی! نه آن کسی که در کافه آب پرتقال و کیک هویج سفارش داد.

به پایان آمد این رایتینگ چلنج، حکایت نوشتن من همچنان باقی. حرف آخر بنده اینکه: سپیدار جون انقدر بر سر چالش نزن! بنویس! فکر نکن میتوانی سر من را گول بمالی.

در پایان لازم می دانم از پدرم، مادرم، برادرم، خانم محمدی معلم چهارم دبستانم، خانم آذر، دی، بهمن و اسفند و استاد رضازاده تشکر کنم که همواره یاریگر من در این مسیر بوده اند.