پناه

فردا می رویم و تا دوشنبه شب بر نمی گردیم. بعد هم برنامه مان مشخص نیست. باید جایی برویم که هنوز تاریخش را فیکس نکرده ایم. جمعه دوباره باید برویم ۶مین پاگشای مریم و من نمی دانم «چهههههه خبرشووونه؟». امشب کمی به آینده فکر کردم. به اینکه احتمالا باز هم امتحان من این است که دو ماه بعد - مثلا یک جمعه این چنینی، حدود ۲۹-۳۰ اردیبهشت - تک و تنها در اتاقم بنشینم، کمی در گوشیم چرخ بزنم، تکلیف عباسی را تحویل دهم، وویس های نوفرستی را گوش دهم و dsm بخوانم، پاور کلاس اقتصاد را آماده کنم، کمی سر به سر مت بگذارم و بعد بخوابم. اتفاق خاصی نیفتاده و من هنوز همانم که بودم. مهم نیست دو ماه بعد چه می شود، امیدوارم قلبم آرام باشد و دلم راضی. همین. خدایا از تو همین را می خواهم. Even though I know it will be tough.