پناه

در این سه سالی که اینجا کار کردم، فقط یک کار است که همیشه فراموش کردم انجام دهم. دم کردن چایی در ساختمان پیش! در اینکه در شرح وظایف یک پشتیبان تحصیلی، «دم کردن چایی» جا نمیگیرد، شکی نیست ولی خب از آن جایی که اینجا خانه ی دوم بچه هاست، مسئول هر روز معمولا مسئولیت چایی را نیز بر عهده می گیرد. یکی از دلایلی که معمولا یادم می رود این است که سالی که خودم پیش دانشگاهی بودم، همیشه یکی از بچه ها می رفت و چایی را دم می کرد. هیچ وقت به هیچ پشتیبانی نگفتیم که عه! فلانی! پس چایی کو! البته این بچه ها هم نمی گویند ولی گاهی می آیند دم دفتر نالان و خیزان که: چایی نداریم؟ :(((

 اگر کسی از پشتیبان ها مدرسه نباشد خود خانم آل می آید و فرمان را به دست می گیرد. در هر صورت، فکر نمی کنم متنبه شده باشم. باز هم فراموش خواهم کرد. شاید از قصد. حتی اگر به قیمت «خانم سایه چایی دم نکردی هنوز؟!» باشد.