پناه

آدم ها که به کسی احساس پیدا می کنند، رسیدن به او را تصور می کنند. تمام لحظات خوبی که می توانند با او داشته باشند، تمام لبخند ها، کوچک ترین اشاره ها، کوچک ترین حرکات را به خاطر می سپارند. [البته اگر عاشق خوبی باشند!] ولی میخواهم فقط یادآوری کنم که چه بسیار داستان های کوتاهی که اینطور گفته شدند: «اره فلانی خیلی اون دختره/پسره رو می خواست ولی خب نشد» ، «اون دو تا همو میخواستن ولی قسمت نشد» ، «دوسش داشت ولی نشد، شرایطشون جور نشد».

همیشه به کسی که می خواهیم نمی رسیم. چون خدای عاشق های به هم رسیده، خدای عاشق های بهم نرسیده هم هست. [پست در مورد خودم نبود. واضح است.]