پناه

همینطور هی می رفتم جلو و جلوتر، که چشمم روی یک عکسی خیره ماند. خوب نگاه کردم، هی دیدم نه خودش است. دوباره دیدم نه مگر می شود؟ دوباره گفتم نه مطمئنم خودش است. خلاصه آخر به این نتیجه رسیدم که عکس پسردایی ام را دارم در کتاب جامعه مان می بینم :) آن روز بعد اینکه زنگ خورد، کلاس را به هم ریخته و به کل بچه ها گفتم آی ملت ببینید من دیگر معروف شدم! من دختر عمه ی همان پسری ام که عکسش را دارید در کتاب جامعه می بینید.

از آن موقع به بعد - حتی الان - اگر بخواهم چیزی را تعریف کنم یا مثلا به سپیدار بگویم داریم می رویم خانه ی دایی ام، می گویم همان دایی ام که عکس پسرش در کتاب جامعه بود. و سپیدار «آهااااان!» گویان تایید می کند.

از آن جایی که این پست هیچ محتوای اخلاقی نداشت، باید عرض کنم که همانطور که می بینید، برچسب ها تا آخر عمر روی آدم می مانند. پس در زدن برچسب ها روی آدم های دیگر دقت کنید. این هم پند اخلاقی امروز. بروید حالش را ببرید.