پناه

اسم اینجا ابتدائا سایه بود. به دلیل هیچ و پوچ. فقط چون می خواستم سریع تر یک اسم و یک یوزر نیم برایش پیدا کنم و سایه از نخستین انتخاب هایم بود که کسی قبلا استفاده اش نکرده بود. البته یاد هوشنگ ابتهاج افتادم - باز هم خیلی بی دلیل - و این هم بی تاثیر نبود. بعد به دلایلی اسم و آدرس را عوض کردم و گذاشتم پناه. این دفعه دلیل داشت. چون اینجا واقعا پناهگاه من بود وقتی که دیگر حتی چند لحظه حضور در وبلاگ قبلیم گلویم را می فشرد. من واقعا از بد حادثه اینجا به پناه آمده بودم و هستم البته. هر روزی که می گذرد با وقایع تلخ و شیرینش، دست آخر اینجا می آیم، می نویسم، رها می شوم! برای امروز هم همین بس که لپ خودم را بکشم و بگویم: بزرگ شدیااا دختر جون! کی فکرشو می کرد؟