این وبلاگ، ادامه ی چهارسال نوشتن در وبلاگ ایهام است. شهریور 94 اولین نوشته را منتشر کرده ام و حال 7 سال از آن روز ها می گذرد. •اینجا خبر خاصی نیست. برای دنبال شدن، دنبال نفرمایید.
اسناد می گفت ما نسبت به خدا، «امیدوارِ نگرانیم». یک حالت معلق بین خوف و رجا. مدت های مدیدی ست که امیدوار نیستم ولی نگران چرا. شاید باید امیدوار بودن را از سر بگیرم. [و شاید هم نه.]
اوصیکم به"چگونه مهربانی خدا را باور کنیم"ِ پناهیان. نمیدونم هنوزم باهاش اوکی نیستی یا هستی، اما خوبه واقعا. تعداد جلساتشم کمه. اگه خواستی بگو تو تلگرام بفرستم برات