پناه

*This post contains some spoiler content of "the imitation game"

چه می کنم؟

این روز ها سعی می کنم قدر ساعت خواب تنظیم شده ام را بدانم. هر چند بعضی شب ها با میم کمی بیشتر بیدار می مانیم - یا شاید بهتر است بگویم میم انقدر سر به سرم می گذارد که خوابم را می پراند، ولی سعی میکنم کمال گرایی ام باعث نشود بخواهم «تمااام شب» را بیدار بمانم. قسمت سریال/فیلم بین ِِ مغزم فعلا خالی ست و دنبال یک سریالم که در مودم بگنجد. شاید هم ادامه ی مانی هایست را ببینم. چند روز پیش به سرم زد و برای بار دوم The Imitation Game را دیدم. و خب این فیلم از همان بار اول هم برای من طعم گسی داشت چه برسد به بار دوم. هوش آلن تورینگ و شکستن انیگما در کنار اتفاقات بعدش، سکوتشان، پایان جنگ، همه باعث می شد این فیلم برایم ترکیبی از pain and pleasure باشد. به این فکر میکردم که کاش آلن آن گذشته ی سخت را نداشت - البته اگر در فیلم درست روایت شده باشد - و کاش کریستوفر حمایتش نمی کرد [ که - حداقل به نظر من - این گذشته می‌تواند هوموسکشوآل بودنش را توجیه کند] و اگر هوموسکشوآل نبود، هورمون تراپی هم نمیشد و اگر هورمون تراپی نمیشد با سیانور خودش را نمی کشت. ولی خب این زندگی است! همانی که من را هم این روز ها با خود می کشاند. همانی که مرا - علی رغم پذیرش خودم و بنابر تایید خانم صاد - یک سال و ۷ ماه درگیر موضوعاتی حل نشده و سر به مهر کرده است. کمی پا در هوایم و کمی امیدوار. چون آدمی به امید زنده ست و البته کاش نبود! کمی نمی دانم و می دانم. کمی هستم. و نیستم. اما به هر حال نصفه و نیمه بودن، از هرگز نبودن بهتر است. و من این روز ها کاملا «نصفه و نیمه» ام.