پناه

من در تو حل شده بودم. حل شده بودم جوری که دیگر «من» ای نبود. ولی قابل تحمل بود چون تو بودی، همه چیز تو بودی. ولی بعد از نبودنت، دیگر «من» ای نبود و «تو» یی نبود و من - طبیعتا - این زندگی را نمی خواستم! ولی بعد خودم را پیدا کردم، طول کشید ولی تکه های پخش شده ام را جمع کردم و با چسب قطره ای بهم چسباندم. من پیدا شده بودم. با جای زخم و شکستگی ها. ولی مهم این بود: من پیدا شده بودم!