پناه

ما نشسته بودیم و Enola Holmes می دیدیم. با شلوار راحتی آبی خالخالی و پاپوش های خرگوشی سفید. ما دراز کشیده بودیم و پفیلای کره ای می خوردیم و درباره صحنه هایی که انولا هلمز می‌توانست داشته باشد و نداشت نظریه پردازی می کردیم. ما گاهی خاطرات کودکی های مان را مرور می کردیم، گاهی برنامه ی بعدتر ها را می ریختیم و گاهی هم بلند می خواندیم «I brought you doffodiles from pretty strings...». ما بودیم و یک لپ تاپ بود و ژله هندوانه ای که در یخچال در حال بستن بود و زندگی. زندگی برای خودش می رفت و ما هم خودمان را در یک روز حبس کرده بودیم. تمام غصه ها را به عقب هل داده بودیم و آب پرتقال و انار و آیس پک توت فرنگی می خوردیم. بله، ما بودیم و یوتیوب و زندگی که داشت دامن کشان می رفت.