پناه

شما نمی توانید به یک بیمار با اختلال روانی بگویید خودت را جمع کن! نمی توانید به یک شاعر لبریز از احساس بگویید انقدر ناله نکن! نمی توانید به یک فیلسوف بگویید انقدر فکر ها را بهم نباف! نمی توانید به یک ریاضی دان بگویید انقدر دو دو تا چهار تا نکن! نمی توانید به یک نویسنده بگویید این استعاره ها چیست که به کار می بری، درست حرف بزن! نمی توانید به یک بچه ی حساس افسرده ی کنکوری بگویید خودت را لوس نکن درست را بخوان! نمی توانید به یک جوان بیست و چند ساله ی پر شور و پر شوق، بگویید سکوت کن و حرفی نزن! اگر این درک را ندارید، چیزی نگویید چون دو چیز طیره ی عقل است: دم فرو بستن به وقتِ گفتن و «گفتن به وقت خاموشی»!