پناه

آدمی مثل من یا رفیق یا زهرا بزرگ یا سیما یا خیلی آدم های دیگر، قسمتی از وجودشان را از کمک به آدم ها می گیرند. از اینکه حس کنند به نحوی در زندگی آدم ها تاثیر گذارند! پشتیبان بودن، روانشناس یا مشاور بودن و کارهایی شبیه به این همه از همین میل عمیق ناشی می شوند. حال فرض کنید شما فکر می کنید که به یک آدم کمک کرده اید، توانتان را گذاشته اید و حس کردید وجودتان حالش را بهتر می کند، و بعد به طریقی بفهمید اینطور نبوده. به شما اطمینان می دهم تا مدت ها دمق خواهید بود. تا مدت ها : ) و من هنوز در آن «مدت ها» گیر کرده ام :)