پناه

تا می آیم نوشتنم را به حال خودش رها کنم، می بینم اینجا را تبدیل کرده به یک خانه ی سیاه عزادار و هی می گرید و می نالد. بعد می بینم نمی شود رهایش کنم، سفت می گیرمش که یکهو باز می بینم اینجا را دارد تبدیل می کند به آن وبلاگ های لوس با جفنگیات فراوان و پر از اموجی و قالب های پر زرق و برق. خلاصه که پراکندگی، نه تنها در ذهنم، بلکه در نوشته های وبلاگم هم آشکار است. گآد بلس.