پناه

یکی از دانش آموزانم، پدری دارد که رتبه تک رقمی آزمون دکترای حقوق است و دانشجوی حقوق دکترای شهید بهشتی و وکیل پایه یک دادگستری. خودش اما اصلا بچه ی درس خوانی نیست. (قبل از اینکه اطلاعاتی راجع به خانواده و پدرش داشته باشم) علتش را جویا شدم. مشاور پایه توضیح داد که پدرش چنین و چنان است ولی خودش به آرایشگری علاقه دارد. پدرش او را از ۱۱ سالگی فرستاده کلاس های آرایشگری و به مدرسه هم گفته که اگر دخترم انقدر به این چیز ها علاقه دارد و دوست دارد از این راه زندگیش را بگذراند، چرا مانعش بشوم؟ از چیزهای عجیبی بود که در مدرسه ها شنیده بودم. بعد به این فکر کردم که اگر پدرش کمال گرا بود، چقدر می توانست به این بچه فشار بیاورد و تمام علایق  و افکارش را نادیده بگیرد. احتمالا از ته توی علایق فرزندش خبر دار شده و دیده این بچه اصلا رتبه و کنکور و درس را نمی خواهد! به ذهنم آمد که چقدر ساپورتیو! و ایمیدیت‌لی تصمیم گرفتم که حتما کمال گرایی‌ خودم را درمان کنم! مگر چند بچه باید از این ویژگی عذاب بکشند؟