پناه

روز دوم.

این روز ها خیلی حرفی برای گفتن ندارم راستش را بخواهید. اصلا نمی دانم چرا چنین کاری کردم ولی خب، کاری ست که شده. حرفی برای گفتن ندارم، زندگیم روتین می رود جلو [اصلا کِی غیر روتین جلو رفته بود!] و با شادی ها و غم ها و داشته ها و نداشته هایم زندگی می کنم. جز این چه کاری از دستمان بر می آید؟ فَصَبرٌ جمیل.