پناه

حس می کنم حالتی بین تسلیم بودن و امیدواری وجود ندارد. یا نسبت به یک حکم تسلیمی و غر نمیزنی و مدام چشم انتظار نیستی تا تمام شود، و یا هر لحظه خودت را به در و دیوار میزنی که شرایط را عوض کنی و امیدواری که تغییر کند، که دعاهایت یا حتی دعاهای بقیه، محکم ترین قضا ها را تغییر دهد. امیدواری که ممکن است هر لحظه آن چیزهایی که می خواهی بشود، بشود! چون إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ ! یا تسلیمی و خودت را سپرده ای، یا امیدواری و منتظر. من؟ یک ناامید طغیانگرم. یک جور هایی از اینجا مانده و از آنجا مانده! خوشبختم!