پناه

شده ام مثل یک قوطی کنسرو تو خالی. خالی خالی. چیزی درون من نیست. باید بگویم «قوطی تو خالی» عبارت دقیقی ست. مثل اینکه این جسم، حفاظ فلزی دورم باشد و من از درون تهی ام. و این اتفاق، داستان یک شب و دو شب نیست. من راه طولانی ای طی کرده ام تا به این نقطه رسیده ام. به نقطه ای که در درونم، نه علاقه ای و نه تنفری و نه باوری و نه علامت سوالی و نه هیجانی و نه غمی و نه شادی ای و نه گریه و بغضی و نه خنده و شوقی و نه هدفی و نه بی هدفی ای پیدا نمی کنم. نقطه صفر مطلق. و خب، از درون یک تهی، مگر چه می تواند بجوشد؟ جز کلمات و پست های پوچ تو خالی. نوشتن را در درونم پیدا نمی کنم. ننوشتن را هم.