پناه

امروز خیلی در بدو بدو بودم. دو تا آزمون باید می بستم و دو تا تکلیف را برای تی ای حاتمی می فرستادم و همه ی اینها در کنار در رفت و آمد بودن برای چهلم بود. این وسط ها در واتسپ به سوالات بچه ها جواب می دادم و کار ها را با محیا هماهنگ می کردم و سری هم به بلاگ می زدم. چند روز پیش، با خانم آل حرف زدم. گفت که امسال هم بمان! اصلا از پیش من هرگز نرو من بی تو تنها می شوم! من هم گفتم حاج خانوم با همچین حقوقی نمی شود که نمی شود که نمی شود! حاج خانوم هم گفتند که اگر حقوقت را فلان قدر افزایش بدهیم چی، من هم کمی فکر کردم و دیدم که همین که این مدرسه دستانش را انقدر گشوده خیلی هنر کرده. پس گفتم : قَبلتُ! اما مهر من این باشد که من امسال هیچ آزمونی نمی بندم و هیچ بچه ی مشکل داری هم نمی‌گیرم! پس شد آنچه شد و امروز داشتم بودجه هماهنگ می کردم و الان که می بینید با فراغت بال نشسته ام و پست میگذارم، بعد نمازچند دقیقه ای وقت پیدا کرده ام که سرم در گوشی‌م باشد. یک تکلیف از تکلیف های حاتمی مانده که هر چقدر نشستم پایش چیزی ازش نفهمیدم. یک مقاله ی خیلی سخت داده که سخت های قبل از این مقاله سوء تفاهمی بیش نبود. حالا که فعلا کاری از دستم بر نمی آید ولی امیدوارم منجم قبول کند تایم بیشتری بدهد. وگرنه علاوه بر کم خوابی، دچار نمره کم هم می شوم. البته شکر خدا منجم هنوز تکلیف شماره یکم را سین نکرده و ظاهراً وقتی بروم خانه باید بنشینم پایش. برنامه ی خوابم هم نه که بهم ریخته باشد! کن فیکون شده و جالبیش اینجا ست که اصلا خوابم نمی برد. یعنی بعد یک روز بیدار ماندن می روم بخوابم و با چشمان باز ولی نیمه جان مواجه می شوم. گوشیم سه درصد شارژ دارد و قطعا تا خانه دوام نمی آورد. بیشتر از این نمی نویسم و نمی گویم و سرتان را درد نمی آورم و درباره ی بعضی سوالات و بعضی حرف ها هم الان نه گوشیم شارژ دارد و نه خودم. خداوند حفظم کناد که انقدر به تایتل وبلاگ قبلیم مقیدم : روزمرگی های یک دانشجو.

پی.اس: انتشار این پست حدود پنج ساعت زمان برد. آنقدر که وسطش رفتم و آمدم و پیش نویس کردم. از حضور این پست نوگل نوشکفته عذر‌خواه‌م.