پناه

1.یک وبلاگ بامزه و زیبا در بلاگفا پیدا کردم. وقتی می خواندمش، احساس می کردم خودم این نوشته ها را نوشته ام. دلم نیامد کامنت نگذاشته رد شوم و خواننده ی خاموش باشم و در کامنت برای یکی از پست هایش از یک شعر استفاده کردم. در جواب کامنتم نوشت: چه جالب من عاشق این شعرم! انگار که خودم برای خودم کامنت گذاشته ام!

2.حانیه ادمین تلگرام نشانی ست. دیروز یک سوال فنی ازش پرسیدم و تعداد شرکت کننده ها را در تلگرام جویا شدم. گفت فقط خواهر - ده یازده ساله - اش تمام کرده و از بین جایزه ها هم جلد دوی بینوایان فیدیبو را انتخاب کرده است. از آنجایی که ما سالهاست همدیگر را می شناسیم و ما هر هفته برای جلسه می رفتیم آنجا، قبلاً خواهرش را دیده بودم و حرف زده بودیم. یک لحظه حس خواهرانه-مادرانه-محبتانه ام گل کرد و دلم برای خواهرش تنگ شد. ابراز کردم و گفتم چقدر بچه ی فرهیخته ایست! گفت اتفاقا درس خوان هم هست و تو را هم خیلییی دوست دارد. از وقتی فهمیده تو روانشناسی می خوانی، یک جور هایی آینده اش را در تو می بیند. [جدای از اینکه بعد از اینکه بزرگتر شد باید اکیدا تاکید کنم که من اصلا فرد مناسبی برای الگوی آینده اش نیستم] گل از گلم شکفت و آن عزیز دل انگیز را بیشتر تر دوست داشتم :) و بعد برای حانیه تعریف کردم که از اول اول تا مدتی بعد از به دنیا آمدنم، هم نام خواهرش بوده ام و بعد ثبت احوال آن موقع با ثبت همچین اسمی موافقت نکرده و بعد شدم سایه ای که می بیند. ظاهراً خواهرش هم با فهمیدن این موضوع مانند غنچه ای شکفت و ذوق کرد. خلاصه که انگار من، کودکی‌م را در او می دیدم و او جوانیش را در من!

3. داستان دوست شدن من و رفیق جان به غایت ساده است. روز اول دانشگاه مرا با رتبه یک اشتباه گرفت و من گفتم: برو بابا و او گفت دارم می روم نماز بخوانم و منم گفتم پس من هم می آیم و الان بخش بسیار بزرگ و مهمی از من با او گره خورده است و تا به حال نشده بود با اعماق وجود و از ته ته ته دلم بتوانم حرف هایی را بزنم و حرف هایی را بشنوم که بگویم می فهمم! وااااقعا می فهمم!

4. این شماره ربطی به همزاد پنداری ندارد ولی تا الان فقط بیدار مانده ام که نماز بخوانم و بخوابم. وگرنه پلک هایم دارند مثل چی خودشان را به سمت پایین می کشند. در نتیجه این را هم در زمره یادداشت های بی سر و ته قرار می دهم که اگر روزی سر و تهشان پیدا شد، پسشان بدهم. بله قبول دارم. اصلا بامزه نبود.