پناه

من دیشب سه ساعت خوابیدم. در طول روز یکی دوبار از کم خوابی حالت تهوع گرفته بودم و دوست داشتم دراز بکشم و کمی بخوابم. اما چون درگیر کار ها و بچه ها بودم، آن تایم را تحمل کردم. تحمل کردم و شب که رسیدم خانه دیگر خوابم نمی آمد. حتی الان هم که دارم می نویسم خواب آلوده نیستم. بی حال و بی جانم و و چشم هایم می سوزد ولی مرا خواب نمی برد. حکایت زندگی هم برای من همین است. وقتی پیک (peak) های ناامیدی و سختی گذشت و امیدوار نشدم، دیگر سر شدم. ناامیدی تمام شد اما چیزی به جایش نیامد. شد همان حکایت بی جان و بی حال ولی بیدار ... حالا دراز بکش و چشم هایت را ببند، مگر خواب در آن چشمان سوزناک می رود؟

پی.اس: نمودارش مثل یک توزیع نرمال است .. اصلا احساس می کنم خیلی بد گفتم. می دانید چه می گویم؟