پناه

اولین چیزی که با دیدن فیلم های انفجار بیروت به ذهنم رسید، این بود که ما چقدر کوچکیم و چقدر ناتوان و چقدر هر آن ممکن است خدا جانمان را بگیرد و خلاص. ما انسان ها خیلی ناچیزیم و بی‌پناه! دلم برای آدم هایی که امروز عزیزی از دست داده اند و قرار است امشب را صبح کنند، می تپد و مِن قلبی سلامٌ لبیروت ...

[دومین چیزی که به ذهنم آمد، این بود که انقدر هشتگ پرِی فور لبنان می زنید، حقیقتا یکبار هم در دلتان برای لبنان و مردمش دعا کرده اید؟ و سومین چیزی که به ذهنم آمد این بود که چقدر از خودم خسته ام. ربطی به فیلم انفجار ندارد ولی خب، به ذهنم آمد.]