پناه

زمین بی ثمرم را؟ دعای بی اثرم را؟

پی.اس: می‌دانم که این شعر را اولین بار نیست که پست می کنم. ولی حکایت خیلی شعر ها و جمله ها، حکایت یکبار و یک روز و یک دفعه نیست. حکایت تکرار است و حکایت آن تکرار را زندگی کردن. مثل اینکه من بار ها و حقیقتا بار ها پست کرده ام: «تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم؟...» یا هزاران دفعه نوشته ام: «نخست دیر زمانی در او نگریستم، چندان که چون نظر از وی باز گرفتم...» اما با هر بار نوشتن، تجربه ای جدید را می زیستم و حسی را دوباره تجربه می کردم. تکراری نوشتن لزوما هم بد نیست، اگر تجربه های تکراری را چند باره زندگی کنی ...