پناه

«او فقط آمده بود از دل ما رد بشود» سال ها پیش وقتی این مصرع را شنیدم، زود در یادداشت های زرد وبلاگ قبلی ام نوشتم. نمی دانم چرا ولی نوشتم. بعد ها چند بار یادش افتادم و زیرلب زمزمه اش کردم با این تفاوت که «او» را می شناختم. جمله ی رهایی بخشی ست. صرفا می گوید که آدم ها برای این وارد زندگی شما می شوند که بروند و هیچ کس قصد ماندن ندارد الان هم هر وقت عزیزی را به واسطه مرگ از دست می دهم، یا شخصی در زندگیم می آید و نمی ماند، زیر لب می خوانم: «ناگهان آمد و زد، آمد و کشت، آمد و برد/ او فقط آمده بود از دل ما رد بشود..»