پناه

اما خدایا، کاش هر چه را می گیری، اربعین را بگذاری توی سالنامه مان باشد. پارسال برای من از عزیز ترین روز هایم، روز های راه رفتن در طریق بود. روز های دلگرمی ام، روز های کوتاه نشستن در حرم و گاهی حتی نَنشستن در حرم بخاطر هجوم جمعیت نامحرم. روز های از دور به گنبد ها نگریستن، روز های اولین بار بعد از چند روز چشممان به ضریح افتادن، گله کردن، شکایت کردن، اشک ریختن، با بچه ها گفتن و خندیدن و لیمو روی سیب چکاندن :) روز های گرم و آب های خنک پاشیده شده بر سر و رویمان، روز های خستگی و مرتب ویتامین سی خوردن.  برای من آن یک هفته تماما خاطره است و عزیز. کاش امسال هم روزی مان کنی ...