پناه

با خواندن کتاب مارشال ریو، یک چیز را فهمیدم. اینکه اگر در برهه ای از زمان احساس کردید دیگر هیچ چیز برایتان مهم نیست و دلتان از هر حسی تهی ست، اینطور نیست که شما هیجانی را تجربه نمی کنید. شما فقط غمگینید، خیلی غمگین. و این غم، برانگیختگی شما را تا حد ممکن کم می کند و شما نافعال می شوید تا خودتان را باز بیابید ...

کم کم میتوانم تبدیل به نویسنده بخش روانشناسی مجله های زرد بشوم و هی مطالب زرد و بی ریخت بنویسم، هی بنویسم :) بزرگان روانشناسی، مرا ببخشند.