پناه

حوصله نوشتن ندارم، نه که کلا حوصله نداشته باشم‌ها، فقط نمی‌خواهم بنویسم. زمانی که انگشتانم روی کیبورد جا به جا می‌شوند، یک نیرویی از انگشت‌ها شروع می‌کند به حرکت و تا اعماق وجودم می‌رود، و من اصلا این چند ماه نخواسته‌ام که به اعماق قلبم سفر کنم! زندگی در سطح هم خوب است. خودم را با مدرسه و گاهی پایان نامه و آشپزی و کار‌های خانه [قسمت مورد علاقه‌ام] سرگرم کرده‌ام. دارم عادی و معمولی زندگی می‌کنم. آهنگ غمگین گوش نمی‌دهم که همه غم‌های عالم بیاید در دلم، چاوشی پخش می‌شود سریع رد می‌کنم، پاهایم را در پاییز و زمستان روی سنگ‌های سرد خانه نمی‌گذارم و پاپوش می‌پوشم، کمربند پشمی می‌بندم که سرما به دل و کمرم نخورد، قرص تقویتی می‌خورم، ویتامین دی را گذاشتم جلوی دست که یادم نرود، مهمان دعوت می‌کنم و برایشان تیرامیسو و شیرینی‌های دست‌ساز می‌پزم، برای بچه‌های مدرسه تست و نمونه سوال درمی‌آورم، چند قسمت brooklyn99 می‌بینم، زندگی می‌کنم، در واقع رنج‌های کوچکم را گذاشته‌ام داخل یک چمدان و رویش نشسته‌ام و از همانجا جهان را نظاره می‌کنم. اجازه نمی‌دهم از چمدان دربیایند، مگر کسی از آنها زرنگی کند و به هزار حیله خودش را از چمدان نجات دهد. آنوقت دیگر کاری نمی‌شود کرد، به او تیرامیسو تعارف می‌کنم و اجازه می‌دهم همه وجودم را در بر بگیرد. نوش جانش.